De attractie in Paraguay, dat ben jij

Oeps, even geleden, maar we zijn er weer! De afgelopen weken hebben we onwijs veel gedaan. Zoveel dat we eigenlijk geen tijd hadden om een blog te schrijven, aangezien daar best een paar uurtjes in zitten. Maar we zijn terug van weg geweest! Deze blog gaat over Paraguay een heel bijzonder land in het midden van Zuid-Amerika waar eigenlijk heel weinig over bekend is. Paraguay wordt ook wel ‘Een eiland omringt met landen genoemd’. Dit heeft vooral te maken met het feit dat Paraguay zich weinig aantrekt van de rest van de wereld en gewoon doet waar het zelf zin in heeft. Er is dan ook een fantastisch boek over dit land geschreven, namelijk: ‘at the tomb of the inflatable pig’ waar de geschiedenis en het leven van een Paraguayaan wordt uitgelegd. Ook onwijs leuk om te lezen als je er niet bent geweest. Er staan veel goede anekdotes in die bijna te bizar voor woorden zijn maar toch waar gebeurd. Zo dachten een groep Europese ontdekkingsreizigers ooit dat Paraguay de hemel was. Door een oorlog was 90% van de mannelijke bevolking uitgestorven en leefde er bijna alleen maar vrouwen in dit land. Zoals dit zijn er nog vele andere verhalen over Paraguay die zeker de moeite waard zijn om te lezen.

Ciudad del Este, de stad in het oosten, de grootste smokkelstad van Paraguay, het wespenest van Zuid-Amerika. Na een aantal heerlijke dagen in Iguazu begon onze trip naar El Roble, Concepción, Paraguay. Als je de aflevering van Tom Waes hebt gezien, begrijp je waarschijnlijk wel waarom we graag die kant op wilden gaan. Op ongeveer acht uur rijden vanaf Ciudad del Este, net buiten Concepción ligt namelijk een boerderij, helemaal zelf gemaakt door Peter, een Duitser die naar de val van de Berlijnse muur naar Paraguay verhuisde en daar een nieuw leven begon.

We pakten de stadsbus van Foz de Iguazu naar de grensovergang bij Paraguay. Eerst moesten we weer langs de grenscontrole in Brazilië, om uit te stempelen. Helaas was de bus doorgereden en hadden we geen extra tickets gekregen om op de volgende bus te stappen. Ook hadden we geen geld meer om een nieuwe ticket te kopen. Dus dat betekende dat we moesten lopen. Toen we aankwamen bij de grens van Paraguay ging alles gelukkig heel makkelijk. De mensen bij de grenscontrole spraken geen woord Engels en wij spreken niet heel goed Spaans, dus mochten we zo doorlopen het land in. Over het wespennest in Ciudad del Este is niets gelogen. Overal mensen, tentjes, hutjes, wagentjes, auto’s, scooters, verkopers, kinderen, honden, katten. Echt alles loopt hier over straat. In de tentjes worden voor spotprijzen kleding, tassen, elektronica en nog veel meer verkocht. Je wordt echt helemaal gek van de drukte.

Op het bussttation van Ciudad del Este kochten we bustickets naar Concepción, een stad middenin Paraguay die ook wel de parel van het Noorden wordt genoemd. Eenmaal in de bus kwamen we er al snel achter dat een busreis hier echt heel anders is dan Brazilië. Geen luxe touringcars, geen WC aan boord, gewoon een oude rammelbak waar je je de komende acht uur in moest zien te vermaken. Daarnaast ging de bus soms roken. Dan werd de bus even stopgezet, ging de airco uit en dan ging de reis weer verder. Echt even omschakelen. Onderweg blijkt Paraguay ook echt een totaal ander land te zijn, even dachten we dat we in Nederland waren. Geen bergen, zelfs geen heuvels, alleen maar lang uitgestrekte grasvelden met een aantal bomen die uitstaken. Nou is het natuurlijk geen Nederland, dat zie je duidelijk aan de onverharde wegen en kleine hutjes langs de weg, maar ik had nooit gedacht dat een land zo vlak kon zijn als dat van ons.

Na een uur of acht kwamen we aan in Concepción. De cultuur hier is zo anders dat je om 11 uur ’s avonds gewoon nog een diner kan krijgen, midden op straat voor minder dan 5 euro, echt heerlijk! De volgende ochtend gingen we samen met een Duits meisje dat ook in het hostel sliep op pad. Concepción is officieel de op drie na grootste stad van Paraguay, maar of het echt een stad te noemen is, betwijfel ik. Alle gebouwen zijn niet meer dan twee etages hoog, de haven bestaat uit één boot, er zijn twee grote supermarkten, en in ongeveer een half uur ben je door de hele stad heen gelopen. Daarnaast is bijna geen weg hier verhard en lopen de paarden gewoon over de straat. We wilden wel graag naar het enige museum in de stad, maar helaas is op zondag echt alles gesloten, dus zat er niets anders op dan terere en bier drinken! Wat is terere zal je denken? Nou, ten eerste, je spreekt het echt uit zoals het er staat te-re-re, ten tweede, alle, maar ook echt alle Paraguyanen drinken het. Het word gemaakt met de kruiden die je ook gebruikt om mate te maken. Je doet de kruiden van de mate in een beker en drukt het aan met een speciaal rietje, die de kruiden filtert. Je vult een kan met ijskoud water en veel ijsklontjes en voegt er een limoen aan toe. Telkens doe je een klein beetje van het water bij de kruiden in de beker en drinkt het op. Als je het op hebt, vul je de beker en geef je het door aan de volgende. Je deelt dus een beker met verschillende mensen tot het water op is. Het is het 4-uur momentje van de Paraguayanen.

Tijd om naar El Roble te gaan! Om 12 uur ’s middags worden we opgehaald door Peter. Het is maandag dus zijn kinderen moesten ook naar school, waardoor hij ons makkelijk op kan pikken. Het is zo’n half uur rijden op onverharde weg naar zijn boerderij. Daar zitten we dan, in de achterbak van zijn truck. Op een onverharde weg. Heen en weer geschud. Maar, we halen het! We stoppen onderweg wel nog even bij een plek waar Peter groene smurry uit een sloot vist. Het is een not so nice place volgens Peter. Wij begrijpen dit als we in het veld waar we staan honderden koeienschedels zien liggen. Toen we aankwamen stond er al een heerlijke lunch voor ons klaar. Rijst, bonen, vlees, salade, aardappels, heerlijk gezond. In de middag hebben we genoten bij het zwembad. Dit is het enige gekoelde zwembad in heel Paraguay. Kan je dat geloven? Nee, wij ook niet echt…

De komende vier dagen zijn voor ons echt even rust. Je hoeft nergens heen, alleen naar het zwembad dan, die 10 meter van ons hutje af ligt, of je moet soms even bij de aapjes langs, maar daar blijft het bij. Ook staat er elke ochtend een ontbijt klaar, elke middag een lunch en elke avond een diner. Hoe heerlijk is dat. Er blijken ook nog vier mensen uit België op het park te zitten, waar we al snel mee aan de praat gaan. Zij wonen dichtbij de grens van Nederland en zijn voor een paar weken in Paraguay.

De boerderij van Peter is groot, heel groot. Naast zijn huis, heeft hij een aantal kleine hutjes gemaakt waar gasten in kunnen slapen. Daarnaast heeft hij dus het enige gekoelde zwembad van Paraguay, een minigolf baan, een tennisveld, een speeltuin, verschillende plekken met barbecues, een aantal meren en ga zo maar door. De meren zijn door Peter zelf gegraven en gebruikt hij om vissen in te kweken. Ook vertelt hij ons dat in deze meren twee kaaimannen leven. Op zo een 100 m afstand van de hut waar wij slapen. Volgens Peter geen enkel probleem aangezien wij een te grote prooi zijn voor kaaimannen. Op het park heeft hij ook een hele verzameling dieren, die hij gered heeft of heeft opgevangen. Zo zijn er verschillende aquariums met vissen, van pirana’s tot gewone goudvissen, maar ook schildpadden en kikkers. Ook zijn er kippen en varkens, die ’s avonds gewoon op je bord liggen. Alles wat we te eten krijgen wordt ook echt op de boerderij verbouwd. Zelfs als wij een keer vis eten komt deze gewoon uit de zelfgegraven meertjes. Wat wij nog het meest bijzonder vonden was dat er ook 3 apen waren (waarvan twee brulapen), een tapir en een Aziatische tijgerpython. Die laatste was best even schrikken, zeker toen we een keer zagen dat de deur van het hok open stond. Ook was het bizar dat er in het hok van de Python de eerste dagen een levende fret leefde die na dag 3 ineens weg was…

Zoals je al gelezen hebt, had ik al gezegd dat de omgeving in Paraguay heel vlak is, enkel soms een heuvel. Reden genoeg om een fiets te pakken en de omgeving een beetje te gaan verkennen. Peter had twee mountainbikes liggen, dus die kwamen goed van pas. Het waren niet de beste fietsen, maar he, je bent tenslotte in Paraguay dus veel kan je ook niet verwachten. Op de fiets, iets wat je niet veel ziet en hier wordt je dan ook vaak aangekeken als je langsfietst en mensen in de auto toeteren en zwaaien naar je. Eigenlijk best bizar, deze mensen zien bijna geen toeristen, laat staan een toerist die op de fiets langs je huis fietst. Als je rond je heen kijkt dan zie je ook dat je in een totaal andere wereld bent. Mensen leven hier langs de weg in zelfgemaakte hutjes. Sommige hutjes zijn nog geen 30 m2 groot. Toch woont hier een gezin met 5 kinderen. De route die we genomen hadden was zanderig, er ligt hier buiten de stad geen asfalt. Overal zaten gaten in de weg en het was erg hobbelig, met blauwe billetjes als gevolg. Naast het ongemak van de blauwe billen is het de hele route ook gewoon dik boven de 30 graden. Een zomers briesje kennen ze hier niet.

In de avond kan je hier prachtig de sterren zien, omdat er haast geen kunstmatig licht is. We stonden middenin het grasveld, even met onze ogen dicht om aan het donker te wennen. Toen we onze ogen opende kon je de ongelofelijk mooie melkweg zien. Zoveel sterren, zoveel heldere sterren. Ik denk dat we beide nog nooit zo’n mooie en helderen sterrenhemel hebben gezien zoals hier, echt een bijzonder moment.

Op een van de dagen dat we bij Peter in El Roble waren, ging Dennis samen met drie van de Belgen een bandentocht doen over Rio Paraguay; de rivier die midden door Paraguay heen loopt. Ze werden zo’n acht kilometer van het eindpunt gedropt, kregen een binnenband van een tractor mee die als rubberen zwemband moest functioneren. Vervolgens was het twee uur varen tot ze bij het eindpunt aankwamen. Daar zaten ze dan. Middenop de rivier in een rubberen band, wetend dat aan de oever van de rivier kolonies kaaimannen verstopt zitten. Ja, ik maak geen grapje, Dennis is tijdens de bandentocht zo’n 50 kaaimannen gepaseerd. Gelukkig heeft hij er geen gezien, en hebben ze hem ook niet opgegeten! Ondanks het constante gevoel dat er kaaimannen op de loer liggen is de bandentocht echt een ervaring en heel ontspannend. Je drijft in een rustig tempo van 4 km/h langs prachtig tropische landschap, terwijl je opzoek bent naar apen of toekans in de bomen.

In de avond komt Peter naar ons toe en vraagt of wij de beste T-bone steak ter wereld wilden eten. Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen! Maargoed, hoe weet je nou wat de beste T-bone steak van de wereld is. Die vraag vroegen wij ook aan Peter, aangezien we best benieuwd waren. Het blijkt dat Qatar Airways een aantal jaar geleden een onderzoek heeft gedaan naar de beste T-bone steak, speciaal voor hun businessclass. En wat blijkt, die steak komt dus uit Concepción! Dus, voor ons stond de beste T-bone van de wereld klaar. Perfect gesneden, goed gebakken, en ja echt overheerlijk! Of het nou echt de beste T-bone steak van de wereld is, kan ik je niet vertellen. Zo’n kenner ben ik nou ook helaas weer niet. Maar ze liegen niet als ze zeggen dat het echt onwijs goed is! De grootste grap is nog dat deze T-bone stake voor veel geld wordt verkocht in de bussiness class, maar in Paraguay nog geen 3 euro kost.

Onze laatste dag in El Roble genieten we nog even van de rust. Er is echt niemand, en als je geluid hoort is dat de papagaai die aan het zingen is, de tapir die een schattig geluid maakt of de apen die met elkaar aan het stoeien zijn. Aangezien FeeFee de tapir dol is op aandacht en knuffels gaan we nog even bij haar langs. We nemen wat papaya mee, die ze in een keer in haar bek stopt, en weg is het. Kauwen hoeft bijna niet, zo makkelijk gaat het naar binnen. Ook gaan we nog even bij de brulaapjes langs. Als je het hok binnen gaat en op het stoeltje gaat zitten, komen ze gelijk bij je op schoot. Beide willen ze alle aandacht van je hebben, en ze beginnen je haar zelfs te vlooien, oke dan. Een aap die je aan het vlooien is, kan gewoon in Paraguay. Naast deze bijzondere beesten heeft hij ook nog een onwijs lelijk beest. Volgens Peter de lelijkste haan ter wereld. Zijn uiterlijk liegt er inderdaad niet om. Hij heeft enorme poten en is half kaal van onder. Daarnaast rent hij onwijs grappig en loopt hij constant herrie te maken. Echt een beest waar wij vaak heel hard om gelachen hebben. Naast de dieren die Peter houdt zijn er ook veel wilde dieren die rond het terrein vliegen en lopen. Zo hebben wij een wilde toekan, cavia en verschillende ijsvogels gezien.

Na vier heerlijke dagen in El Roble werd het tijd om de backpacks weer te pakken, op weg naar onze volgende bestemming; Argentinië! Maar eerst nog even een snelle stop in Asunción, de hoofdstad van Paraguay. Als we daar ’s middags met de bus aankomen en naar het hostel lopen, staat de eigenaar al klaar. Een Fransman staat op ons te wachten zodra we aankomen. Met trots laat hij zijn hostel zien. Hoe mooi is het om te zien dat iemand zo trots kan zijn op wat hij voor elkaar heeft gekregen. Dit was echt zijn droom, een hostel beginnen voor reizigers van over de hele wereld. Zijn enthousiasme is dan ook zeker terug te zien in de reviews waar zijn hostel bijna een 10 scoort op booking.com. Het is dan ook een hele beleving om in dit Hostel te slapen. De Franse eigenaar is een echte gastheer. Daarnaast bakt hij elke ochtend verse pannenkoeken.

In de avond gaan we naar een barretje, waar we 3 liter bier voorgeschoven krijgen vanwege de happy hour, dat wordt even drinken! We ontmoeten twee Paraguayaanse mensen die maar al te graag met ons willen communiceren. Één probleem, ons Spaans is niet fantastisch en zij kunnen niet zo goed Engels. Oplossing; Google Translate, echt onze redder in nood. Zo konden we toch een redelijk gesprek voeren en we hebben een van de twee zelfs zover gekregen om het Nederlandse volkslied te zingen voor onze opdracht van 2opreis! Benieuwd naar wat onze opdracht precies was, en het resultaat? Check het hier!! De avond was super geslaagd en hebben de hele avond met hun vriendengroep opgetrokken. Waar gelukkig nog één jongen bij was die goed Engels sprak. Onwijs leuk om zo een kijkje te kunnen nemen in het leven van Paraguayanen van onze leeftijd. Hierdoor was het ook extra jammer dat we de volgende dag weer wegmoesten. We werden namelijk meteen uitgenodigd om de volgende avond weer langs te komen. Één ding kan je zeker zeggen over de Paraguayanen en eigenlijk alle Zuid-Amerikanen. Ze zijn onwijs vriendelijk behulpzaam, gastvrij en geïnteresseerd.

Onze laatste ochtend in Paraguay zijn we nog door de stad gelopen, alleen er is niet zoveel. Als je ooit naar Paraguay gaat hoef je niet voor de steden te gaan, maar ga voor de natuur, de omgeving en de onwijs vriendelijke mensen. In Paraguay zijn de mensen niet de attractie, nee dat zijn wij, de toeristen.