Medellin, the city of eternal spring

Onze laatste blog is al een tijdje geleden, en inmiddels zijn we ook alweer terug in het koude, natte Nederland, maar jullie hebben nog een aantal bijzondere verhalen van ons tegoed! We waren gebleven bij het laatste deel van onze reis door Zuid-Amerika, de laatste twee weken op dit prachtige continent. Wat is de tijd toch onwijs snel gegaan, maar wat een mooie momenten hebben we mogen meemaken in de afgelopen maanden.

Na de vele kopjes koffie uit Salento, namen we de bus naar Medellin, een van de grootste en beruchtste steden van Zuid-Amerika, de stad van de eeuwige lente en de thuisbasis van drugsleider Pablo Escobar. Wie Narcos heeft gezien zal er alles vanaf weten. Medellin heeft een duister en gewelddadig verleden, zeker in de tijd dat de stad bekend stond als het belangrijkste drugscircuit van de wereld. De stad was onveilig, bewoners werden ontvoerd, mishandeld, of nog veel erger, in koele bloede doodgeschoten omdat de borgsom niet betaald was. Een aantal jaar geleden keerde dit om, Pablo Escobar was uit beeld, de stad werd welvarender en drugs werden steeds minder belangrijk. Tegenwoordig is Medellin één van de populairste steden in Zuid-Amerika, waar onwijs veel toeristen een bezoek aan brengen. Voor ons dus ook een mooie reden om deze stad te gaan verkennen!

Na een hele dag in de bus kwamen we eindelijk aan in deze wereldstad. Het viel ons gelijk op dat er veel moderne gebouwen zijn in Medellin, onwijs vriendelijke mensen en veel leuke eettentjes. Wij sliepen in een leuk, kleurrijk hostel in de wijk Poblado, een van de modernste wijken van de stad. De eigenaar vertelde ons gelijk over zijn ‘’Transformation’’ tour, waarin hij zijn verhaal vertelt over Medellin. Uiteraard waren wij onwijs benieuwd wat hij allemaal te vertellen had en wilde we graag meer leren over de geschiedenis. We stapten in de auto en reden een aantal rondjes door de stad. De eerste wijk die we binnenkwamen was de wijk naast het vliegveld van Pablo Escobar. Dit vliegveld werd gebruikt om drugs via de lucht het land uit te smokkelen. Aangezien Escobar de eigenaar van dit vliegveld was en iedereen die hem in de weg zat, uit de weg liet ruimen of om liet kopen, was er geen controle en kon hij doen waar hij zin in had. In deze wijk wordt tegenwoordig ook nog steeds drugs gehandeld en daarom staat deze wijk bekend om een van de gevaarlijkste van Medellin. Wat ons opviel, was dat er onwijs veel mensen op straat liepen, maar veel in rondjes of gewoon heen en weer. Onze gids vertelde dat dat de poortwachters zijn, zij houden de straten in de gaten, of alles wel verloopt zoals het zou moeten verlopen. We reden door, langs grote sportparken, speeltuinen, voetbalvelden, sporthallen etc., een totaal ander beeld kregen we. Het ene moment zit je in een drugswijk en een minuut later spelen kinderen met hun ouders in het sportpark.

We stonden bij het huis waar Pablo Escobar was doodgeschoten. Het gat in de muur was nog te zien. Onze gids zei dat we absoluut niet uit de auto mochten stappen of foto’s mochten maken. Als de politie erachter zou komen, zou hij zijn vergunning als gids moeten inleveren en wij het land uit moeten. Colombia wil namelijk van zijn slechte imago af en niet meer worden geassocieerd met Pablo Escobar. Wie dan ook alleen naar Colombia komt voor Escobar is op zijn zachts gezegd niet welkom en kan beter weg blijven. Na deze snelle stop reden we door naar een klein café waar we wat typisch Colombiaanse snackjes uitprobeerde, onder andere empanada’s en bunuelos. Daarna stopten we bij Comuna 13, de wijk die bekend stond als de gevaarlijkste wijk op aarde. Maar tijdens Operacion Orion, waarbij drieduizend militairen de wijk doorzochten op leden van de guerrillabeweging ELN en rebellen van de FARC, die de macht hadden, en de achter slot en grendel zetten, keerde de rust voor het eerst in jaren terug naar deze wijk. Tegenwoordig staat Comuna 13 bekend om de vele street-art. Voordat we de trappen opliepen seinde onze gids met mensen die hij kent en vroeg of het op dat moment veilig voor ons zou zijn om naar boven te gaan. Hij zei nee. Ik schrok, betekent het dat deze wijk toch nog niet veilig genoeg is om naartoe te gaan? Onze gids legde uit dat als je de wijk in gaat met een gids er geen probleem zou moeten zijn, omdat ze juist toeristen naar de wijk willen halen, maar ondertussen is er nog wel veel onrust en zijn niet alle plekken altijd even veilig. Ook zei hij dat als hij zegt ‘’RENNEN’’, dat we dan ook echt moesten gaan rennen. Oke dan… We namen dus een andere route de wijk in. Binnen de kortste keren wordt je verbaasd door alle street-art, wat onwijs veel talent is hier te vinden. We liepen helemaal naar boven, zodat we een prachtig uitzicht hadden over de stad en kwamen wat kinderen tegen die ons verhalen vertelden over de kunst die op de muren staat. Kinderen die eigenlijk op school zouden moeten zitten, waardoor ik mijzelf nog een keer realiseerde dat deze wijk inderdaad nog niet is waar het zou moeten zijn.

Onze laatste stop was op een berg midden in de stad, waar je een prachtig overzicht had over de hele stad. Onze gids wilde graag nog een persoonlijk verhaal vertellen over zijn jeugd en hoe hij was opgegroeid rond het tijdperk van Pablo Escobar. Zijn familie kwam uit de middenklasse, ze waren niet rijk, maar konden alles doen wat ze zouden willen. Toen onze gids 17 jaar was werd hij ontvoerd. Dit was in de tijd dat de stad het gevaarlijkst was, na de dood van Pablo Escobar. Het feit dat de stad nog gevaarlijker werd na zijn dood komt doordat er een enorm machtsvacuüm ontstond waardoor verschillende groeperingen gingen strijden voor die macht. Om geld te verdienen ontvoerden deze groeperingen mensen uit rijkere families, zodat de familie kon worden afgeperst en er losgeld betaald moest worden. Onze gids heeft zo’n 18 uur vast gezeten, tot hij uiteindelijk vrij werd gelaten, omdat zijn borgsom was betaald. De tactiek achter deze ontvoering was, dat als ze kinderen van ouders uit de middenklasse zouden ontvoeren de borgsom bijna altijd betaald zou worden, mensen uit de arme klasse zouden het geld niet hebben om het te kunnen betalen en mensen van de rijke klasse hadden genoeg geld om beveiligd te worden waardoor het lastig was ze te ontvoeren. Toen onze gids weer terug bij zijn ouders was, was hij zo kwaad dat hij degene die dit hem hadden aangedaan wel kon vermoorden. Hij kwam voor een moeilijke keuze; het land uit en wegvluchten van de haat, of de drugswereld in en wraak nemen. Hij koos ervoor om het land uit te gaan en ergens anders een bestaan op te gaan bouwen. Veel van zijn vrienden daarentegen, kozen ervoor om snel geld te verdienen en de drugwereld in te gaan. Toen vertelde onze gids dat veel van zijn vrienden daardoor niet meer leven. Hij kwam terecht in Londen, met honderd euro op zak. Binnen 3 dagen was hij daar doorheen en leefde voor bijna twee maanden op straat. Tot hij een baan aangeboden kreeg als schoonmaker in een hotel. Uiteindelijk is hij binnen een aantal jaar manager geworden en had hij genoeg geld gespaard om terug te komen naar Medellin, waar hij zijn eigen hostel opzette en wil laten zien hoe Medellin is getransformeerd tot de stad die het nu is. Het feit dat de stad nu zo modern is komt dan ook door mensen als hij, die in de slechte tijd zijn gevlucht en nu allemaal terugkomen om de stad opnieuw op te bouwen met alle kennis die ze in Europa of Amerika hebben opgedaan. ‘Trots’ is het woord hoe ik onze gids zou willen omschrijven. ‘Trots’ op de keuzes die hij gemaakt heeft, ‘trots’ op zijn doorzettingsvermogen, ‘trots’ op waar hij is gekomen, ‘trots’ op zijn stad én ‘trots’ op zijn land, Colombia.

Na deze indrukwekkende tour hadden we een goed beeld van Medellin en was het tijd om zelf op pad te gaan en de stad te verkennen. Zo zijn we langs een Colombiaanse school geweest, waar we even met ons neus op de feiten werden gedrukt, dat wij het toch echt onwijs goed hebben gehad op school. Deze school bestond pas net, er was niet veel, maar genoeg om kinderen van de straat te houden. En dat is het belangrijkste wat ze hier doen. Ook al ligt het onderwijsniveau echt heel laag, deze kinderen hebben in ieder geval de kans om zich te ontwikkelen. We zijn in veel klassen binnen geweest. In sommige klassen gingen ze een liedje zingen, knutselwerkjes laten zien of wilde ze graag met ons op de foto. Heel bijzonder om te zien hoe vrolijk de kinderen zijn ondanks hun leefomstandigheden.

Ook zijn we in Medellin naar een voetbalwedstrijd geweest. Je kan deze stad niet bezoeken zonder naar een wedstrijd te zijn geweest. En dat was mij toch een ervaring! We waren naar het stadion gegaan, omdat Dennis graag een stadiontour wilde doen, maar ondertussen had ik al kaartjes gekocht en konden we die avond naar een wedstrijd! Toen we aankwamen was het al een groot feest, een band, honderden supporters, eten en bier, heel veel bier. Binnen de kortste keren hadden wij beide een shirtje gekocht en hadden we een biertje in ons hand. Rond een uur of 5 ging het stadion open en kon je naar binnen. Wij zaten hoog op de tribune, naast het vak van alle supporters. En dat ging er aan toe! Er werd 90 minuten lang alleen maar gezongen, muziek gemaakt en gejuicht, hoe gaaf is dat! Het is haast niet te omschrijven hoe de sfeer is, zonder erbij te zijn. Echt bizar, maar zo onwijs gaaf! Helaas werd er tijdens de wedstrijd niet gescoord en bleef het 0-0, het voetbal is ook niet echt van hoog niveau, daar hoef je ook niet voor te komen, maar de sfeer is echt onwijs leuk. Een avond om niet meer te vergeten!

Op ongeveer twee uurtjes rijden van Medellin ligt Guatape, een klein vrolijk en heel gezellig dorpje. We zijn hier vooral heen gegaan voor Pierda El Penol, de 220 meter hoge steen die net buiten het stadje ligt. Een aantal jaren geleden is van het gebied rond de steen een stuwmeer gemaakt, waardoor bijna alles onder water staat. Je ziet alleen een aantal bergtoppen boven het water uit komen, wat zorgt voor een onwijs mooi en uniek uitzicht. We staan voor Pierda El Penol, 750 stappen later komen we eindelijk boven aan. Helemaal bezweet, het was best wel warm. Onze eerste indruk, wow wat zijn hier veel mensen op dit kleine topje, maar wauw wat een onwijs gaaf uitzicht heb je hier. Het was prachtig weer, dus we konden ver kijken. Het was best apart, want het lijkt alsof er allemaal kleine eilandjes in het water liggen, maar ondertussen zijn dat dus allemaal bergtopjes. Wat is Colombia toch waanzinnig!

We lieten Medellin achter ons en vlogen door naar het noorden van Colombia, Santa Marta. Hier pakten we gelijk de bus naar Palomino, een ini-mini dorpje zonder ook maar één verharde weg. Even wennen, want het was hier over de 30 graden en dat hadden we een tijd niet meer gehad. Ook zagen we voor het eerst in tijden weer de zee, wat heerlijk! Dichtbij Palomino ligt Parque Nacional Tayrona, een park vol met palmbomen, echt een tropisch paradijs. Dat was toch wel even lekker, aan het strand, zon en warmte. Echt even relaxen en 's nachts slapen in een hangmat onder de palmbomen.

We waren op weg naar onze allerlaatste stop in Zuid-Amerika, Cartagena. Ik kreeg gelijk het Carribische gevoel toen we deze stad binnen kwamen. We zaten midden in het centrum, omringd door gekleurde huisjes, vlaggetjes, street-art en vooral heel veel gezellige mensen. Dit is ook eigenlijk de enige stad die mij echt aan Europa deed denken. In de afgelopen 8 maanden dat wij gereisd hebben door Zuid-Amerika hebben we eigenlijk helemaal nooit op een terrasje kunnen zitten om lekker even wat te drinken. Ik moet zeggen dat had ik best wel gemist, maar in Cartagena weten ze daar alles van. Overal waren gezellige terrasjes, cafeetjes en barretjes waar je een heerlijk koud biertje kon drinken of een ijsje kon eten. Vrouwtjes gekleed in vrolijke gele jurken met fruit op hun hoofd, de zee, het warme weer, gezellige winkelstraatjes. Ik werd helemaal verliefd op deze stad. Ik moet zeggen er is niet heel veel te doen, maar het is echt zo’n stadje waar je op een heerlijke zomerdag doorheen kan dwalen. Perfect om onze waanzinnige reis mee af te sluiten. En om het nog een klein beetje beter te maken zijn we op onze echt laatste dag in Zuid-Amerika naar Isla Bendita gegaan, een klein privé eiland. Hier hebben we heerlijk gesnorkeld, gegeten en vooral nog even genoten.

Helaas was het dan ook tijd om dit prachtige continent te gaan verlaten. Op naar Amerika, waar we gelukkig nog zeven weekjes hebben om even bij te komen, te relaxen en om alvast foto’s uit te zoeken en onze scrapboeken te maken (inmiddels zitten we namelijk al op 22.000 foto’s…)!