Op naar het midden van de wereld

Deze keer is het aan mij de eer om jullie te vertellen over onze avonturen. Ik en mijn nichtje, Richelle, vlogen bijna 10.000 km naar Ecuador om onze broer, neef, vriendin en schoonzusje een bezoek te brengen. En niet zomaar een bezoek, nee een rondreis van 5 weken door Ecuador en de Galapagos Eilanden, te beginnen in Quito. Een reis waar wij al maanden naar uitkeken en onwijs aan toe waren. Wij hoopten alleen maar dat Dennis en Larissa het reizen nog niet moe zouden zijn, want we hadden vele plannen! Zo gezegd, landden wij dus in Quito waar Dennis en Larissa ons op wachtten op het vliegveld. Je probeert je voor te stellen hoe het is om hen na zo lang en in zo’n andere omgeving terug te zien, maar dat lukt eigenlijk niet goed. Je verwacht dat het misschien raar zal zijn of emotioneel, zijn ze verandert? Maar ik kan je vertellen dat het net was alsof je ze gister nog had gezien tijdens het avondeten. Ze staken, in de taxi naar ons hotel, meteen van wal met al hun spectaculaire verhalen. En geloof me, zelfs na 5 weken waren deze verhalen nog niet op.

Mijn eerste indruk van Quito: Wauw wat een prachtige stad! De reactie van Dennis en Larissa: Muah weer een andere stad… We verbleven op een 4-persoons kamer in een schattig hotel, helemaal traditioneel ingericht, met veel houtwerk, lelijke schilderijen en de meest vreemde combinaties van spullen. Stijl hebben Ecuadorianen in ieder geval niet echt. Onze eerste dag besloten we een free city tour te doen, een ideaal begin om de stad te leren kennen. We hadden een goede gids en verkenden in 3 uur de hele stad. Zo kwamen we langs mooie pleinen, gouden kerken (echt adembenemend) en musea. Overal had de gids interessante verhalen over de geschiedenis van Ecuador, zoals waarom Ecuador betaalt met Amerikaanse Dollars (ik moet eerlijk bekennen dat ik het verhaal niet goed kan navertellen, maar Dennis kan dat vast wel als je het hem vraagt!). Aan het eind van de tour zegt onze gids: ‘Ik ga nu naar de markt om te lunchen, als er iemand mee wil kan ik het jullie laten zien.’ Het zal je niks verbazen dat de gehele groep hem volgde. Op de markt werden we verrast door de dorpsgek, een vrouw die je eng en doordringend aankeek dan ging schreeuwen en naar je toe rende. Ze leek wel bezeten! Gelukkig was er een kruidenvrouwtje die alles kon genezen met haar plantjes. Zonder de gids hadden we nooit iets durven bestellen op deze markt, maar met zijn hulp waren we toch in staat een lekkere lunch te vinden. Hierna zijn we op eigen houtje naar nog een gouden kerk gegaan. Alles is erg kitscherig en echt alles was goud. Daarna zijn we een drankje gaan doen bij ‘de engel’ met uitzicht op de stad en de zonsondergang. We sloten de avond af met de beste empanadas uit de stad en canelazo (soort gluhwein). Dit was een geslaagde eerste dag en beloofde veel goeds voor de rest van de reis.

De volgende ochtend bezochten we de Basilica del Sagrado voto Nacional. Dit is de opvallende kathedraal op een berg midden in de stad. Vanuit de torens heb je een mooi uitzicht over de stad. Wel moesten we daarvoor over zeer steile laddertjes naar boven, niet voor mensen met hoogtevrees zou ik zeggen. In de middag hadden we een tourtje geboekt naar de Evenaar. De echte en de neppe, of historische als je het mooier wilt zeggen. Men dacht in het verleden de evenaar te hebben gevonden en bouwde daar een groot monument en toen bleek jaren later dat ze een klein rekenfoutje hadden gemaakt waardoor de evenaar, of Equator (waar Ecuador naar vernoemd is), iets verderop bleek te liggen. Op de evenaar deden we wat experimentjes die aantoonde dat je op de evenaar bent, zoals een ei op een spijker balanceren (wat alleen echte eggmasters lukte; ons dus niet). Hier was ook een klein museum over de jungle van Ecuador. Hier vertelde de gids over de shrunken heads. Lang geleden leefden er indianen in de jungle, die tegen elkaar vochten. Zij ontwikkelden de gewoonte om de hoofden, van de rivalen die ze hadden gedood, af te snijden. Vervolgens scheidde ze de huid van de schedel en legde de huid in een ketel met kokend water en kruiden. Hierdoor kromp de huid en werd de huid geconserveerd. Om te laten zien hoe machtig zij waren, hingen ze deze hoofden aan een ketting om hun nek of ze lijmde ze op een stok. Het verhaal is bizar, maar om de hoofden in het echt te zien was helemaal bizar. Je kon de wimpers en wenkbrauwen nog zien zitten! In de avond hadden we een discussie over onze planning, want ja dat hoort ook bij reizen. Gelukkig is Larissa hier een pro in en hadden wij er over het algemeen weinig mee van doen. Toen we er eindelijk uit waren, bleken Dennis en ik een voedselvergiftiging te hebben… Daar ging onze planning. De dag erna dus maar uitzieken. Nouja niet helemaal, we besloten toch maar richting de volgende bestemming te rijden. We zaten even met geknepen billetjes (letterlijk), maar het ging allemaal goed. En toen waren we in Otavalo, waar we de volgende dag de markt bezochten. Op de dierenmarkt verkopen ze koeien, varkens, kuikens, kippen, cavia’s, konijnen, kittens, puppies, eenden... Wij misten alleen de alpaca’s! Het is zielig, want de diertjes zitten in mega kleine kooitjes en er wordt niet voorzichtig mee omgesprongen. Maar ik vond het interessant om deze traditie te zien, want het was echt nog heel authentiek. Wij waren zo ongeveer de enige toeristen daar, wat toch vrij zeldzaam is geworden op de wereld. Daarna startten we onze souvenir zoektocht op de markt. Het deed zijn naam ‘grootste openlucht markt in Zuid-Amerika’ helemaal eer aan. Onze handen jeukten, zoveel keus, zoveel leuke spulletjes, wat moesten we allemaal kiezen?! Bijna alles handgemaakt en in de leuke kleurrijke patroontjes die je wel kent van Zuid-Amerika. Nadat we het verschil tussen de kraampjes echt niet meer zagen, gingen we terug naar Quito.

De volgende ochtend vertrokken we vroeg richting Mindo, het nevelwoud. We hadden er een leuk hostel, helemaal van hout, grote ramen en een mooie tuin zodat het net was of je echt midden in het woud sliep. In de tuin vonden we meteen een heleboel kolibries en later ook een toekan, een agouti en vele andere mooie vogeltjes. We besloten meteen een van de hoogtepunten van Mindo te gaan doen, de waterval wandeling. Hiervoor namen we eerst een teleferico (kabelbaan) naar de andere kant van de berg. Dit bakje ging helaas sneller dan we hadden gedacht, waardoor we minder tijd hadden te genieten van dit prachtige uitzicht over het woud. Zo begonnen we onze eerste hike van ongeveer 3 uur, langs 5 verschillende watervallen. Ze werden steeds mooier, en boven aan gekomen besloten we toch allemaal maar even een duik te nemen in de ijskoude waterval voor een aantal mooie foto’s, aangezien we hier helemaal alleen waren. Op de terugweg deed Mindo zijn naam ‘Nevelwoud’ eer aan. De bergen raakten helemaal bedekt met wolken en het begon flink te plenzen. Die avond aten we thuis bij een koppel uit Iran, tenminste zo voelde het. Ze hadden hun ieni mini restaurantje zo ingericht dat je je er echt thuis voelde en ‘mama en papa’ kookten in het kleine keukentje in de woonkamer. Koken konden ze zeker! Onze tweede en laatste dag in Mindo begonnen we met een tochtje in een band over de wilde rivier; Tubben. We hebben erg gelachen, vooral toen ik een keer helemaal kopje onder ging. Het was spannend en ontspannen tegelijk. Hierna bezochten we de vlindertuin van Mindo. Vlinders en kolibries dat is waar Mindo om bekend staat en die hadden ze daar in overvloed. Ik moet bekennen dat we daar niet veel meer hebben gedaan dan gepoogd ‘het perfecte’ plaatje te schieten van een vliegende blauwe vlinder of kolibrie. Een leuke toevoeging was wel het voeren van de vlinders. Met wat nectar op je vinger kon je de vlinders zo oppikken. Erg boeiend om de vlinders en cocons, van zo dichtbij te kunnen bekijken. Hierna genoten we nog even van de heerlijke tuin voordat we weer aan onze terugreis naar Quito begonnen.

En toen was het tijd voor onze trip naar de Cotopaxi vulkaan, iets waar ik persoonlijk erg naar uitkeek. We hadden in Nederland al een super gaaf hostel gevonden en geboekt. Het overtrof zelfs alle verwachtingen. We reden met ons busje in de middel of nowhere en daar lag opeens het meeste idyllische hostel dat je ooit hebt gezien. Prachtig uitzicht op de vulkaan, schitterende tuin en de huisjes waren pas echt bijzonder. Je kon kiezen uit een hobbit-hole, een vogelhuisje of de cabana, waar wij in zaten. Uitgerust met openhaardje die om 7 uur lekker voor ons werd aangestoken. Dat was ook wel nodig want het kon goed koud worden daar op 3400 meter hoogte. Alles was super geregeld en het eten was heerlijk, wat zeer welkom is na lange dagen wandelen. Want ja dat was wat we daar ging doen, hiken in de omgeving. We hadden een pakket genomen waarbij 2 treks inbegrepen waren, de eerste deden we meteen na aankomst. Dit was de watervallen trek. 2 uur wandelen, prima om even in te komen en te testen hoeveel moeite we gingen hebben met de hoogte. De trek zelf leidde naar 2 watervallen, die wij na Mindo niet zo bijzonder meer vonden. De omgeving was echter erg mooi. Na de wandeling konden we heerlijk bijkomen in de jacuzzi en hangmatten en opwarmen bij de openhaard. Wat een geweldige plek! Verder vermaakten we ons de hele dag met ons favoriete bezigheid: Shithead. Een kaartspelletje waar Dennis en Larissa zelfs na 7 maanden nog geen genoeg van hadden. Met al die ervaring was het in het begin moeilijk om tegen hen op te boksen, maar ook Richelle en ik werden steeds beter in dit tactische en spannende spelletje. Het kon er fanatiek aan toegaan! De volgende dag stond de andere gratis hike op het programma. Dit was een iets pittigere en betekende dus een uitdaging voor ons. Tenminste voor mij en Richelle als onervaren hikers. Dennis en Larissa draaiden hun hand er niet meer voor om. Een 6 uur durende wandeling van 3400 meter naar 4200 meter. We kregen mentale support van 3 honden, tenminste als ze niet op de konijnen aan het jagen waren! Het was bij vlagen zwaar, maar met wat doorzettingsvermogen bereiken we allemaal de top. Wat konden we trots op onszelf zijn. En het was de moeite helemaal waard. Wat een prachtige trek en schitterend uitzicht.

Het uitzicht op de Cotopaxi zou mij nooit vervelen. Tijd om deze vulkaan te beklimmen vonden wij! Dit besloten Dennis, Larissa en ik dan ook te doen de dag erna. We reden door het schitterende ruige landschap naar 4600 meter. Vanaf daar startte we onze hike. Op de naar de 5000 meter! Bij het uitstappen werden we bijna weggeblazen zo hard waaide het! Tegenwind, hoogte, kou en stijl naar boven lopen; dit beloofde een zeer pittige wandeling te worden. Maar de wind maakte het ook wel een extra belevenis, dus vol goede moed begonnen we aan ons eerste deel. Onze gids zou ons halverwege opwachten, ‘tot over drie kwartier’, zei hij. Twintig minuten later stonden we voor zijn neus! Nou zou je misschien denken dat we wind mee hadden, maar niets is minder waar. Af en toe konden we niet eens vooruit komen door de wind. Je gedachten vormen vanzelf een soort mantra tijdens het lopen, waardoor je in een soort trance raakt: “stap, stap, adem, stap, stap, adem”. Dit wordt alleen onderbroken door een ‘wauw echt mooi hier’ of ‘ik moet hier een foto van maken’. Want mooi was het zeker! Ik vond het net een maanlandschap, zo ruig. De punt van de vulkaan torent boven je uit, verdwijnt af een toe in een wolk en als hij weer tevoorschijn komt maakt het steeds weer indruk. Voor mij de eerste keer ook dat ik een gletsjer zag, en daar gingen we naartoe. Eenmaal de 5000 meter bereikt ben je blij, trots en opgelucht. Het is me gelukt, wat is dit tof! Voor mij een nieuwe mijlpaal, die ik hoop nog is te gaan evenaren. De terugweg was een stuk makkelijker, we namen de steilste route. Al glijdend, schaatsend en rennend door het vulkaanzand zoefden we naar beneden. Daarna voerden we de snelheid nog wat meer op door de mountainbike naar beneden te nemen! Zo! Dat kon hard gaan niet normaal. Helaas was de weg nogal hobbelig waardoor het een vrij pijnlijke en irritante ervaring was. Mijn mening dan, Dennis vond het mega gaaf.

Bij terugkomst konden we weer heerlijk relaxen. In de jacuzzi was ons plan, maar helaas was er een stroomstoring dus ging dat plannetje van ons niet door. Wel besloten we een dagje langer te blijven en even heerlijk bij te komen en nog wat langer te genieten van deze prachtige plek. Lekker een dagje kaarten, lezen, series kijken en met de hondjes knuffelen. In de middag vertrokken we richting Latacunga, waar wij onze eerste meerdaagse trek zouden starten; de Quilotoa Loop. Daarover lees je de volgende keer meer! Liefs, Ilona