Gillend de diepte in

Het is vroeg in de ochtend. We worden wakker in Latacunga, een stadje dichtbij de Quilotoa krater. Een vulkaan die niet meer actief is. We pakken onze spullen, droppen onze grote backpacks af bij de receptie en stappen in de bus. Op weg naar het startpunt van onze 3-daagse hike. Voor mij en Dennis onze (inmiddels) 5e meerdaagse hike, maar voor Richelle en Ilona hun eerste. Deze hike is wel iets anders dan wij gewend zijn, aangezien we deze helemaal zelf, zonder gids gaan lopen. Iets wat ook Dennis en ik nog niet eerder gedaan hebben in Zuid-Amerika.

Na twee uurtjes in de bus, komen we aan in het gehucht (zo staat dat aangegeven op maps.me, de app die wij voor alle routes gebruiken) Sigchos. We blijven hier niet lang en gaan gelijk van start met onze hike. Vandaag, de eerste dag, moeten we ongeveer 4 uur lopen. Best wel te doen dus, en voor zover we weten valt het ook nog mee met de hoogtemeters. Het eerste deel dalen we een flink stuk af, heerlijk voor de knieën, NOT, maar we stappen door! Voor we het weten lopen we middenin de natuur, omringd door vogeltjes, vlinders en soms ook wat koeien. Iets dat Dennis en ik niet zo gewend zijn tijdens het hiken. Wij hebben vaak grote besneeuwde bergen en uitgestrekte landschappen gezien, het totaal tegenovergestelde van dit. Overal is het groen, en voor we het weten trekken we allemaal onze dikke truien en onder shirts uit, want het is gewoon een graad of twintig! Na een uurtje of twee nemen we lunchpauze en eten de heerlijke broodjes die we die ochtend vers bij de bakker hadden gehaald. Wel verdiend! De uitzichten zijn prachtig. We lopen echt midden door de vallei heen. Het laatste deel van de eerste dag pakt helaas iets anders uit dan we gedacht hadden, we moeten zo’n 400 meter recht omhoog lopen! Oeps.. hier hadden we niet op gerekend. Het weer was gelukkig heerlijk, maar op dat moment had ik gewild dat het 5 graden was in plaats van 20. Na ongeveer drie kwartier staan we allemaal bovenaan, toch wel weer trots op onszelf, want we hebben bijna de eerste dag overleefd!

’s Avonds slapen we op een boerderij in het dorpje Isinlivi. Het fijne aan deze boerderij was, dat al het eten er ook bij zat. We hoefden dus niet te koken na onze hike dag, maar konden heerlijk genieten van de uitzichten en het eten. Best een luxe zo tijdens het backpacken! Om het nog leuker te maken, haalt de eigenaar drie alpaca’s tevoorschijn, waarvan één nog een baby is, OMG. Drie maanden oud. We noemen hem Henk. Henk vond ons ook wel leuk, dus we hebben een tijdje met elkaar gespeeld. Richelle, Ilona en ik dan, Dennis vond ons maar raar (een vrouwen dingetje zei hij...). Na onze playdate, leerde Ilona ons wat yoga oefeningen. We kwamen helemaal tot rust, de eigenaar die tijdens onze yoga sessie foto’s van ons maakten voor zijn Facebook, hielp zeker mee om ons nog meer zen te laten voelen. Na een heerlijke nacht op de boerderij stond het ontbijt alweer klaar, yammy. Wat energie erin en gaan met die banaan! Vandaag zou een iets zwaardere dag worden, aangezien we meer hoogte meters moeten maken en iets meer kilometers moeten lopen.

Vol goede moed gaan we van start. We wilden de kortere route doen, omdat dat twee uur zou schelen. Alleen, ik kan je vertellen dat we nog steeds niet weten of we nu de kortere of langere route hebben gelopen die dag. Het was in ieder geval weer prachtig! Een paar hangbruggen over, weer 400 meter stijl omhoog, maar daarna een prachtig uitzicht, en uiteraard een superleuk hostel in een één of ander gehucht, Chugchilan. Ook hier hadden we weer avondeten, ontbijt en lunch. We gaan vroeg slapen, want morgenochtend moeten we vroeg op, zodat we op tijd bij de Quilotoa krater zijn!

Om zeven uur ’s ochtends zitten we al aan het ontbijt. Bepakt en bezakt. Klaar om te gaan. Vandaag moeten we de krater, van maar liefst 900 meter beklimmen! Dat wordt een flinke klim en zal een aantal uurtjes gaan duren. Zeker het laatste half uur was vrij zwaar. We hadden het allemaal moeilijk. Moet je voorstellen, je loopt al 3 uur lang omhoog, niet naar beneden, niet vlak, alleen maar omhoog. En dan moet je nog dat laatste stukje, wat nog zo ver lijkt. Eigenlijk heb je geen zin meer. Je benen doen pijn. Je hart klopt als een gek, want je bent ook nog eens op bijna 4000 meter hoogte. Je wilt eigenlijk gewoon een lekkere warme douche. Toch ga je door. Dat laatste stukje, de laatste kilometer. En voor we het wisten, stonden we daar. Met z’n allen. Bovenaan de Quilotoa krater. Wat een ontlading. Trots, trost op onszelf, trots op elkaar, want we hebben het gewoon weer gehaald. We kunnen weer een hoogtepuntje toevoegen aan onze reis! Je zal jezelf vast afvragen, waarom hiken ze drie hele dagen, op zo’n hoogte naar een krater, die niet eens meer actief is? Nou, wat het bijzondere is, is dat de krater gevuld is met een prachtig blauw/groen meer. Een natuurverschijnsel wat wij nog nooit eerder hadden gezien. Dit geeft zo’n grote kick, bovenaan de top komen, en kunnen uitkijken over een oogverblindend landschap. Dat is echt mijn favoriete deel van het hele hiken. Kijk zelf maar naar de foto’s!

Na de hike kwamen we uitgeput terug in Latacunga. Hier zouden we nog een nacht slapen voordat we verder gingen met onze reis. Wat we niet wisten, was dat er een nationale feestdag was in Latacunga, Mama Negra. Tijdens Mama Negra eren de Ecuadoranen ‘’Virgin de la Merced’’, omdat zij de uitbarsting van de Cotopaxi vulkaan stopte in 1742. Er was een hele optocht, met allemaal verschillende karakters. De engel, de piraat, de snoep uitdelers, de mensen die andere mensen gingen zegenen en natuurlijk Mama Negra, een man in een jurk die helemaal zwart is geschminkt. De Mama Negra loopt verder aan het einde van de optocht liep en bespoot iedereen met melk (gatver!). Ook liepen er mensen met offeringen op hun rug. Van geslachte varkens tot konijnen, tot zelfs cavia’s. Allemaal om een zo groot mogelijk offer aan Mama Negra te brengen. Wij stonden echt even te kijken! Voordat Dennis het wist werd hij de optocht in getrokken om gezegend te worden. Ik weet niet wat ze precies deden, maar het zag er allemaal erg professioneel uit, haha. Hopelijk krijgt Dennis nu geen ongeluk meer, of misschien deden ze het wel om iets heel anders, wie weet. Tijd voor ons om een heerlijke, welverdiende douche te nemen!

De volgende ochtend gaan we terug naar Quito. Richelle en Ilona gaan namelijk de Amazone in. Dennis en ik zijn niet mee gegaan, maar in plaats daarvan terug gegaan naar Mindo, om een paar dagen helemaal niets te doen, ook niet verkeerd. In Quito wilden we nog één ding doen, en hier hadden we mooi de tijd voor, voordat Richelle en Ilona de Amazone in gingen. We wilden namelijk met de Teleferico omhoog om zo het uitzicht over Quito te zien. Een prachtig uitzicht over een stad die 10 kilometer breed is, en maar liefst 60 kilometer lang! Kan je het geloven? Een stad van 60 kilometer lang? Die middag gingen we ook even terug de tijd in, het kind blijft altijd in je zitten, toch? Zo schommelden we tot we erbij neervielen en namen we de grootste suikerspin die we konden krijgen. Ik denk dat het de grootste is die ik ooit in mijn leven gehad heb! Zoveel suiker, maar ook zo lekker. Stuiterend lagen we dan ook ’s avonds in bed (het viel best mee hoor).

Na vier dagen in Mindo niet zoveel gedaan te hebben, komen Richelle en Ilona terug met de coolste verhalen over de Amazone. Zo hebben ze apen, vogels, kaaimannen, dolfijnen én zelfs een luiaard gezien (Richelle haar droom). Ook zijn ze bij een shaman geweest die hun interessante verhalen hadden verteld over het werk dat hij doet. Volgensmij hebben zij een heerlijke tijd daar gehad! Op naar onze laatste stop voordat we naar de Galapagos vliegen. We pakten de bus naar Baños. Nu zal je denken, zeker voor de mensen die een woordje Spaans kunnen, ‘’Baños’’ betekend toch W.C.? Ja dat klopt helemaal! Ik heb ook een aantal keer gezegd, ‘’ik zit op de Baños in Baños hahahahahah’’ (soms vind ik mezelf echt heel grappig). Baños staat vooral bekend om extreme sports, zeker iets waar wij wel wat van willen weten. We slapen in een leuk hostel, met een nog leukere eigenaar die ons van alles verteld en laat zien. Zo komen we uit bij een bedrijfje dat wel met ons extreme canyoning wilt doen, iets waar de meeste toeristen toch voor afhaken, maar het maakt ons vooral nieuwsgierig. We voelen de adrenaline al door ons lijf gieren! De volgende ochtend staan we dan ook vroeg klaar om te gaan. En extreme dat was het zeker. Dennis, Ilona en ik hadden alle drie al ervaring in canyoning, maar dit was 100% zeker de meeste extreme die we gedaan hadden. Zo hebben we wel in één stuk 30 meter afgezeild, geziplined van de ene rots naar de andere en van een 9 meter hoge waterval afgesprongen. Sounds like fun, right? Dat was het ook! En Baños heeft nog veel meer te bieden dan alleen canyoningen, zo zijn we ook langs watervallen gaan mountainbiken, en naar de hoogste schommel boven de afgrond geweest. Jaja, we zochten echt de adrenaline op!

Om het nog een klein, klein beetje gekker te maken, besloten Richelle en ik iets te doen wat we eigenlijk al heel lang wilden doen, maar gewoon nog nooit gedaan hadden. Bungeejumpen! Hoe verzin je het, hé? Dit hadden we al sinds de eerste dag in Baños in ons hoofd, dus we konden niets anders dan het ook daadwerkelijk doen. De bungeejump die wij gingen doen was niet zomaar eentje, deze was van een brug af, een bridgejump noemde ze het. Richelle ging als eerste (was ik even blij). Ze kreeg een harnas om, een helm op en oefende met de instructeur hoe ze moest vallen. En toen was het zover, daar stond ze dan. Op het plankje. Over de rand van de brug. Ikzelf stond te shaken, moet je nagaan hoe Richelle zich voelde. Ze leunde naar voren, de instructeur hield haar nog vast. En toen, liet hij haar los. Het enige dat wij toen nog hoorden was een oerkreet van plezier de diepte in. WOW, ze heeft het gewoon gedaan! Shit, nu moet ik. Ook ik kreeg het harnas om, een helm op en oefende met de instructeur. Ik stond op het plankje. Hart in m’n keel. En ja dan kijk je die diepte in en dan vraag je je toch wel af waar je in godsnaam mee bezig bent. Ik leunde naar voren, de instructeur hield mij nog vast. En toen, viel ook ik de diepte in (de oerkreet was ook aanwezig). Wajo, hoe vet was dit! De adrenaline gierde door mijn lijf, ik had het gewoon gedaan! Gebungeejumped! Die kunnen we van onze bucketlist afstrepen!

Vanaf Baños pakten we de bus naar Guayaquil, de tweede grootste stad van Ecuador. We vliegen de dag daarna namelijk naar de Galapagos! Eindelijk, want hier hebben we zo lang op gewacht. Van 2opreis kregen we ook een nieuwe opdracht, die we op de Galapagos gaan uitvoeren! Benieuwd naar de opdracht, check het hier!