Het pad van de Inca’s

Het is vijf uur s’ochtends. Dennis en ik maken ons klaar voor de enigste trek die we van tevoren hadden vastgelegd, het lopen van de officiele Inca Trail naar Machu Picchu. We worden opgehaald door onze twee gidsen en in de bus ontmoeten we onze 11 medehikers. Tot onze verbazing zijn wij de enige Europeanen. De groep bestaat namelijk uit negen Amerikanen en twee Canadezen, wie had dat gedacht?! In de vroege morgen rijden we naar Ollantaytambo, een andere Inca Stad, en ook het startpunt van de Inca Trail. Onderweg halen we ook onze koks en porters op, ja dit was best luxe. We hebben twee koks, die hopelijk heerlijk voor ons gaan koken, en porters die onze tenten dragen, scheelt weer! Echt alles gaat mee, van tenten tot stoeltjes en van eten tot EHBO sets. Het zal je dan ook niet verbazen als de meeste porters zo’n 20 tot 30 kilo op hun rug dragen, en dat voor vier dagen lang! Ik zou er niet aan moeten denken.. onze tassen zijn ook niet de lichtste, maar wegen zeker een heel groot stuk minder. Wij hoeven alleen maar een slaapzak, liner, matras, kleding, een waterdichte jas en wat snacks voor tussendoor te dragen. Naja alleen maar… het is zeker zwaarder dan je zal denken!

We komen aan in Ollantaytambo. Ik neem een foto bij het begin van de Inca Trail en gaan langs de paspoortcontrole, jep het is nog al wat. Wij moesten zelfs een visum aanvragen om deze trek te mogen lopen. Er mogen ook maar 500 mensen per dag beginnen, waarvan 325 mensen porters, koks en gidsen zijn en maar 175 toeristen. Onze porters gaan voor, zodat zij alvast de lunch kunnen voorbereiden en de tenten kunnen opzetten, echt een luxe hoor.

De eerste dag zou de makkelijkste dag worden, de tweede dag het zwaarst, de derde dag het meest cultureels en de vierde dag het meest bijzonder. Ik ben benieuwd! Voordat we echt beginnen stelden iedereen zich voor, twee die net getrouwd waren, een vader en dochter, twee die 10 jaar getrouwd waren, iemand die solo reist, twee die net gepensioneerd zijn (ja, ik stond ook even te kijken!!), twee die heerlijk op vakantie waren en twee die alles hadden opgezegd en voor 10 maanden aan het reizen zijn, wij dus! Een onwijs diverse groep dus.

Zoals ik al zei zou de eerste dag vrij makkelijk worden, vergeleken met de andere dagen. Het was prachtig weer, en we liepen stevig door naar onze eerste lunch plek. En dat was niet zomaar een lunch, gewoon vier gangen. VIER gangen, in de middle of nowhere!! Avocado salade als voorgerecht, een soepje, groenten met rijst als hoofdgerecht en nog een heerlijke muna thee toe. Muna is een mint uit de Andes, het drinken van de thee is goed voor de vertering, dus wordt het na bijna elke maaltijd gedronken, echt heerlijk. Na de lunch, en onze uitbuik sessie, lopen we door naar het kamp waar we vanavond gaan slapen. Onderweg komen we veel soorten planten en bloemen tegen. Onze gids verteld dat het eerste gedeelte eigenlijk niet meer het origineel is dat de Inca’s gemaakt zouden hebben. Dit komt doordat de Spanjaarden veel vernietigd hebben toen ze aankwamen in Peru. Veel Inca ruïnes zijn verwoest en soms is er helemaal niets overgebleven. De enige reden waarom Machu Picchu ook zo goed bewaard is gebleven, is doordat de Inca’s de brug naar Machu Picchu hebben doorgeknipt (ja, in die tijd gebruikten ze alleen maar planten en takken om een brug te maken) en hierdoor de Spanjaarden nooit Machu Picchu hebben bereikt. Bizar verhaal he?!

Aangekomen bij ons kamp, rusten we even uit. We zitten inmiddels op 3000 meter hoogte, en de mannen besluiten dat het wel een goed idee is om te voetballen. Lees, we zijn op 3000 meter hoogte! Samen met de gidsen en mensen van het andere kamp spelen ze een potje tegen elkaar. Ik moet zeggen, dat zag er nog best goed uit! We eten ons avondeten en gaan daarna vroeg slapen, aangezien al om vijf uur de wekker gaat, heerlijk zo’n trek!

In de ochtend worden we gewekt met een heerlijk heet kopje coca thee (van coca bladeren, dit moet goed zijn voor de hoogte). Ik kan hier wel aan wennen, geen probleem! We ontbijten en pakken al onze spullen. Langs de controle, ze houden ons goed in de gaten. We gaan de zwaarste dag tegemoet, want vandaag klimmen we 1,2 kilomter omhoog en dalen we 1,6 kilometer af. Dat doe je niet zomaar. De eerste zes uur van vandaag moeten we omhoog lopen, soms ook stijl omhoog. Met een backpack. Op zo’n 3000 tot 4000 meter hoogte. Het hoogste punt is namelijk 4200 meter hoogte, de Dead Woman’s Pass. Klinkt erg uitnodigend om daar naartoe te lopen, niet? Na de eerste vijf uur staat onze lunch alweer klaar. Nog maar een uur omhoog lopen en dan zijn we er. Het is echt best wel zwaar. Niet alleen vanwege de backpack, maar ook vanwege de hoogte. Je merkt echt dat je minder zuurstof krijgt, dan dat je daadwerkerlijk nodig hebt. Gelukkig, nog een klein stukje. We kunnen de top zien. Voor we het weten komen we boven aan. Wat een prachtig uitzicht heb je hier. Met het ene deel van de vallei aan de ene kant, en aan de andere kant uiteraarde de andere kant van de vallei, waar we net vandaan kwamen. Toch wel fijn om te bedenken dat we het zwaarste stuk gehad hebben. Onze gids vraagt of we allemaal even met hem mee komen. Wat gaan we doen? Het blijkt dat hij onwijs sterk gelooft in de Pachamama (moeder aarde) en hij graag met ons een offering wilt doen. Zolang wij maar blijven leven, dacht ik… De vorige avond had hij ons allemaal gevraagd een steen uit de rivier te pakken en daar al je negatieve energie in te stoppen. Dit hadden wij beide natuurlijk gedaan. Hij vertelde dat op het hoogste punt van de trek, je het dichtste bij de hemel staat en dit de beste plek is om een offering te doen voor Pachamama. Hij vroeg om onze stenen die hij in een circel legde, waarna we allemaal op drie cocablaadjes moesten blazen. Er werden toffees bij gelegd en onze gids zei een aantal woorden. We moesten ons lichaam reinigen met een soort bloemenextraxt (het rook erg lekker). Bijzonder om dit mee te maken. Zeker, omdat onze gids er zo heilig in geloofd dat hij dit met ons wilde delen. Een stukje van onze trek om nooit meer te vergeten. Na uitgebreid op de foto’s te zijn geweest gaan we weer door. Vanaf hier is de Inca Trail ook echt gemaakt door de Inca’s. Wat we beiden echt bizar vinden, is hoe al die grote stenen waar we op lopen, op hun plaats zijn gekomen. Die kan je namelijk echt onmogelijk tillen. Raar genoeg lopen wij er nu overheen.

Voor we het weten zijn we bij ons tweede kamp aangekomen, waar de thee al klaar staat. Thee en popcorn, prima combi na zo’n zware dag! Ook vandaag gaan we weer vroeg ons bed in, rond een uur of 8. Want ook morgen gaat de wekker vroeg.

Dag drie, de culturele dag. De dag waarop we veel gaan afdalen, maar ook veel Inca ruïnes zullen tegenkomen. De eerste ruïne zien we al snel, als we bovenaan de heuvel komen kijken we recht neer op een Inca ruïne. De meesten denken dat dit een soort rusthuisje was, waar mensen die naar Machu Picchu liepen even konden uitrusten van hun reis. Zo komen nog wel meer van dit soort ruines tegen. Inca ruïnes zijn eigenlijk niet zo bijzonder als sommige andere ruïnes, omdat het vaak een aantal stenen op elkaar zijn. De Inca’s waren niet zo van het mooi aankleden. Toen we bijna bij het derde (en ook het laatste) kamp aankwamen begon het keihard te regenen. Hebben wij weer. Boeken we deze trek maanden van tevoren, speciaal in het droogseizoen. Begint het keihard te regenen. Komen toch die poncho's toch nog van pas, helaas. Niets aan te doen. Net voor het laatste kamp, komen we nog langs een Inca ruïne. Deze bestaat vrijwel alleen uit terrassen waar de Inca’s gewassen op verbouwden. Gigantisch was het.

Onze laatste avond. De koks koken weer heerlijk en we krijgen zelfs een verassing. Als toetje een zelfgemaakte taart! En dat op dag drie. Complimenten voor de koks! Ook vandaag gaan we weer vroeg naar bed, want op onze laatste ochtend gaat de wekker om half vier. Alsof ze het nog niet vroeg genoeg vonden. Wat blijkt, je moet in de rij staan om de laatste controle door te komen. Hoe vroeger je er natuurlijk staat, hoe sneller je bij de Sungate bent om Machu Picchu binnen te lopen. Wij komen namelijk niet van de gewone ingang Machu Picchu binnen, maar via de Sungate. De poort die de Inca’s ook door liepen om naar Machu Picchu te komen. Best een bijzonder stukje dus.

Om vier uur ‘s ochtends zitten we al aan het ontbijt, pannenkoekje, wat fruit en klaar om te gaan. Na even wachten mogen we eindelijk lopen. Helaas is het de laatste dag vrij druk op de trek, omdat iedereen tegelijk richting Machu Picchu gaat om de zonsopgang te zien. Na ongeveer anderhalf uur komen we bij de Sungate aan, helaas regent het. Als we naar beneden kijken, kijk ik om mij heen, op zoek naar Machu Picchu. Wat blijkt, er zit precies een supergrote wolk voor de stad. Nice! Even baalden we heel erg, omdat je zo’n zware trek hebt gelopen om Machu Picchu te kunnen zien, en nu zit er een mega grote wolk voor… Gelukkig zagen we die dag Machu Picchu nog wel, en we konden ook gewoon de stad in, maar toch hadden we het liever met mooi weer gezien. Gelukkig voor ons, mogen we over een maandje nog een keer deze kant op!

Machu Picchu is een van de enige Inca steden die nog zo goed bewaard is gebleven. Er zijn verschillende theoriën over wat Machu Picchu misschien was. Sommige zeggen ‘’het is gewoon een andere Inca stad’’, terwijl andere zeggen dat het een ‘’heilig oord’’ is, en nog andere dat Machu Picchu diende als universiteit. Dennis en ik denken dat de laatste optie het meest logisch is. Er zijn namelijk weinig lichamen gevonden in Machu Picchu, wat erop kan wijzen dat er geen begravenplaats is, en dat het dus ook geen stad kan zijn. Bij een universiteit daarentegen is het vaak zo dat mensen er voor een aantal jaar komen om kennis op te doen, om daarna weer terug te keren naar hun eigen woonplaats. Wat mij vooral opvalt is hoe goed Machu Picchu bewaard is gebleven, veel huizen staan nog helemaal overeind, tempels zijn helemaal heel gebleven en de stukken steen liggen nog klaar om verder mee gebouwd te worden. Veel van de huizen in Machu Pichu en eigenlijk het hele incarijk werden gebouwd zonder cement. Ze bouwden de stenen precies op elkaar waardoor de gebouwen niet uit elkaar stortte. Dit was heel veel werk waarbij elke steen precies in de juiste vorm werd geslepen. Verder stonden alle gebouwen en klein beetje schuin. De reden hiervoor was dat het regenwater makkelijk wegliep. maar het gaf het gebouw vooral meer stevigheid met aardbevingen.

Als we Machu Picchu helemaal hebben gezien, nemen we de bus naar Aguas Calientes (wat letterlijk warm water betekend) en vanuit daar pakken we de trein terug naar Ollantaytambo, om vanuit daar met de bus terug te gaan naar Cusco. Als we terug zijn staat er nog een verassing te wachten voor ons (Dennis heeft een beetje mazzel met deze). Maar ik heb nog voor mijn verjaardag een heerlijke hotelkamer met spa bad gekregen, zodat we na onze trek een even heerlijk konden uitrusten. Niet verkeerd toch?!

Voordat we onze trek gingen lopen, hadden we vrijwilligers werk gevonden bij de Meeting Place in Cusco. Een klein cafe, wat al zijn inkomsten doneert aan projecten net buiten de stad. Aan kinderen, waarvan de ouders geen geld hebben om bijvoorbeeld schoolspullen te kopen. Hier gaan we de komende drie weken aan de slag om het cafe te helpen! Ik ben benieuwd of dit gaat lukken en of we natuurlijk een beetje oke drankjes kunnen maken. Maargoed, eerst nog even relaxen in dit heerlijke spa bad!!