We survived the most dangerous road in the world!

Aangekomen in La Paz was er nog één ding om te doen dat hoog op ons verlanglijstje stond: de Death Road. Dit is de gevaarlijkste weg ter wereld waar duizenden mensen zijn gestorven doordat ze in de afgrond zijn gevallen. Overal langs de weg staan dan ook kruizen van mensen die de Death Road niet hebben overleefd. Dit klinkt allemaal onwijs gevaarlijk, maar het valt in het echt best mee. De Death Road daal je tegenwoordig namelijk af op een mountainbike en dat is zeker goed te doen. De ongelukken gebeurde vooral vroeger toen al het verkeer van La Paz naar de Amazone over deze weg reed. Op sommige plekken is de weg maar 3 meter breed en als twee auto’s elkaar probeerde te passeren gleed er wel eens een de afgrond in. Vaak werden de lichamen ook niet meer teruggevonden. Hierdoor is het niet helemaal zeker hoeveel doden er zijn gevallen op deze weg, maar schattingen zeggen rond de 300 doden per jaar. Het bizarre is dus dat de skeletten nog steeds ergens daar beneden liggen. Hoe creepy is dat!

De ochtend dat wij de Death Road zouden gaan fietsen, moesten we vroeg op om eerst met een busje naar het begin van de weg te rijden. We zitten met 4 mensen in de groep en hebben 2 begeleiders. Eén van de begeleiders gaat ons voor op de fiets en de ander zit achter ons aan in een busje. Als we op het hoogste punt zijn op 4800 meter is het ijskoud en eten we met bibberende handen ons ontbijt op. Vervolgens gaan we eerst een stukje oefenen, sommige in onze groep zijn namelijk niet zulke ervaren fietsers, de andere twee toeristen in onze groep zijn namelijk Spaans en Thais, landen waar ze niet een fietscultuur hebben als wij in Nederland. Om te oefenen pakken we een stuk asfalt waarop we gigantisch hard naar beneden kunnen scheuren, wat een heerlijk gevoel. Als ons oefenstukje is geslaagd komt de echte Death Road, zoals je misschien al raad is dit geen asfalt, maar gewoon onverharde weg met overal hobbels, kuilen en heel veel kiezels. Het begin van de Death Road is ook meteen het meest gevaarlijke, dus om de halve kilometer werden we stilgezet om uitleg te krijgen over wat we konden verwachten. In Nederland zou dit echt ondenkbaar zijn maar de afgrond is op geen enkele manier afgeschermd dus als je een goede stuurfout maakt ben je er gewoon geweest. Onderweg horen we ook wat verhalen van toeristen die zijn gesneuveld. Zo is er een Scandinavische jongen die een stunt probeerde uit te halen en vervolgens met een gebroken nek beneden lag. Ook is er een meisje die probeerde een selfie te maken tijdens het fietsen en vervolgens in de diepte belandde. Tot slot is de meest bekende de Franse hoek waar een Franse vrouw de bocht miste en gewoon de afgrond in vloog met meer dan 50 km/h. Ondanks dat deze verhalen indruk maken en er voor zorgen dat je tot de maximaal geconcentreerd bent, is de omgeving adembenemend mooi waardoor je soms bijna de weg vergeet.

We begonnen aan de top waar sneeuw ligt, maar terwijl je afdaalt kom je in een groene omgeving die wel iets weg heeft van de Amazone. Aan het einde van de Death Road wordt de weg vervolgens wat breder en hier mogen Larissa en ik echt zo hard gaan als we kunnen, de gids heeft namelijk gezien dat we wel wat fietservaring hebben. Op het einde doe ik zelfs een wedstrijdje tegen de gids die me uit het wiel probeert te rijden (wat gelukkig niet lukt). De Death Road is echt een aanrader, laat je niet afschrikken door de naam. In een paar uur rij je met gemak 45 km en daal je meer dan 3000 meter af. Daarnaast was de organisatie waar we hebben geboekt onwijs goed: ‘Xtreme Downhill’. Die hebben ook de hele dag filmpjes gemaakt van de dag, waardoor je nooit je handen van stuur hoefde te halen. Je eindigt de dag in een luxe hotel waar een buffet en zwembad klaar staan, voordat je weer in de bus stapt terug naar La Paz.

Na de Death Road hadden we nog een dag over in La Paz, voordat we doorreisde. We deden dan ook een Red Cap city tour. In deze tour ga je met een gids naar de begraafplaats, grootste markt, de Witches markt en het Cholita Wrestling. We begonnen bij de begraafplaats die net als in Sucre onwijs indrukwekkend is (zie vorige blog). Vervolgens gingen we naar de grootste markt wat een onwijs gekkenhuis is, hier wordt namelijk alles verkocht. Van autobanden tot lama’s en van pennen tot tapijt, tot zelfs apen, je kan het zo gek niet bedenken of het is er. Daarnaast komt er veel merkkleding over uit Amerika die is afgekeurd, zo kan je voor nog geen tientje een echte Gucci tas kopen die misschien een heel klein fabrieksfoutje heeft. Voor we de markt op mogen wordt ons wel verteld dat dit ook een van de gevaarlijkste delen van La Paz is, omdat het in een van de armste wijken ligt, genaamd El Alto. Ons wordt ook aangeraden geen telefoon te pakken terwijl we op de markt lopen. Ook wordt ons verteld dat als er een baby naar ons toevliegt we hem niet moeten vangen. Nu denken jullie natuurlijk een ‘baby’?, als zakkenrollertruc kopen ze hier een Baby Born die ze naar toeristen gooien om ze af te leiden. Terwijl de baby wordt gegooid schrikt de toerist zo erg dat hij hem vangt en in dit moment van verwarring halen ze je zakken leeg. Een andere truc die ze gebruiken is dat ze in je nek spugen. Als ze je vervolgens helpen het schoon te maken halen ze je tas leeg. Tip van onze gids: ‘spuug terug’. Gelukkig komen deze situaties allemaal niet voor en kunnen we rustig om ons heen kijken en verbaasd zijn over alles wat er wordt verkocht.

Aan het einde van de markt komen we bij de witches market aan. De Bolivianen zijn onwijs bijgelovig en komen vaak naar dit soort plekken voor geluk en wijsheid. De witches die op de markt staan verkopen allemaal voorwerpen die voor allemaal doeleinden geluk kunnen brengen: het kopen van een huis, het kopen van een auto, de liefde, geld. Wij besluiten een potje met geluk te kopen die algemeen geluk moet geven als je hem in je huiskamer zet. Het kan nooit kwaad!! Als je zo een potje koopt moet je je naam geven aan de witch, waarna er allemaal spreuken worden gezegd en het potje is gezegend. Het meest bizarre wat ze verkopen op de witches market zijn lama foetussen die geluk moeten brengen bij het bouwen van een huis. Het is de gewoonte in Bolivia dat als een huis wordt gebouwd er eerste een lama foetus wordt begraven. Als je echter een heel groot huis gaat bouwen is een foetus niet genoeg en moet er een baby lama begraven worden. Nu zul je denken en wat als er dan een gigantische flat of appartementencomplex moeten worden gebouwd? Nou, dan wordt er in Bolivia een mens geofferd. Dat klinkt ongeloofwaardig, maar is toch waar. Vaak wordt er een lichaam gevonden als zo een gebouw wordt gesloopt. Er wordt alleen niet zomaar een mens geofferd, maar hiervoor wordt gezocht naar iemand die niemand zal missen. Dit zijn over het algemeen daklozen drugsverslaafde mensen die het leven niet meer zien zitten. Omdat ze wel geloven dat het offer gelukkig moet sterven wordt voor deze persoon een groot feest gegeven waarin hij/zij zoveel mag eten en drinken wat hij/zij wilt. Bijvoorbeeld als ze een man offeren, zijn er vrouwen in overvloed en mag hij zoveel drugs en alcohol gebruiken als hij wilt. Hierdoor denken wij dat veel van deze mensen die geofferd worden misschien wel vrijwillig opgeven om offer te zijn. Aan het einde van het feest wordt de vaak totaal dronken en levenloze persoon levend in een graf gegooid en begraven. Alles om de Pachamama (moeder natuur) tevreden te stellen zeggen ze hier!!

Nadat we dit verhaal hebben gehoord denken we dat het niet gekker kan worden, maar hier hadden we het mis. Onze volgende stop is namelijk de sjamanen. Dit zijn de geestelijke die je kunnen zegenen en je advies kunnen geven over grote beslissingen. Alle gelovige Bolivianen gaan naar zo een man om te vragen of ze een auto mogen kopen of kunnen trouwen. Dat klinkt misschien al een beetje maf, maar de manier waarop je sjamaan kan worden is nog veel maffer. Je wordt namelijk sjamaan door geraakt te worden door de bliksem en het te overleven. Op die manier geeft de Pachamama namelijk de energie die je nodig hebt voor deze baan. Hoe groter het litteken, hoe belangrijker je bent. Als je vervolgens nog hoger wilt komen in de sjamaan rang hoef je alleen maar nog vaker geraakt te worden door de bliksem. Klinkt als een makkie toch? We eindigen de tour vervolgens bij het Cholita Wrestling, dit is een show-worstel show tussen Boliviaanse vrouwen in traditionele kleding. Ze zijn echt goed en hebben een aantal goede stunts waarmee ze hun tegenstander proberen te verslaan, met popcorn en frisdrank in de hand genieten we van de show. Een bizarre middag waar we veel hebben geleerd over het doen en denken van de echte Boliviaan.

Over deze belevenissen hebben we een onwijs leuke vlog (dat vinden we iniedergeval zelf) gemaakt! Heb je hem nog niet gezien? Bekijk hem dan hieronder!

Dan was het eindelijk tijd om La Paz achter ons te laten en door te reizen naar Lake Titicaca, het hoogste meer ter wereld. Dit meer lijkt bijna wel op de zee, zo groot is het, maar ligt 3812 meter boven zeeniveau. Copacabana, is een leuk stadje aan het meer waarvandaan je een boot kan pakken naar het eiland Isla del Sol en Isla de la Luna. De Inca’s gebruikten deze eilanden al en op de eilanden kan je dan ook oude Inca ruïnes vinden. ’s Ochtends pakken we de boot waarbij we eerst naar Isla de la Luna gaan om hier de ruïnes te bekijken waarna we vertrekken richting Isla del Sol, waar we slapen. Vanaf deze eilanden is het uitzicht prachtig, je ziet eerst een heel groot strak blauw meer, waarna je in de verte de Andes ziet opdoemen. Zelfs de Huayna Potosi (de berg die we hebben beklommen) die iets meer dan 100 km verderop ligt is vanaf hier te zien. We hebben dan ook een heerlijke 3 gangen lunch met een prachtig uitzicht. Nu zal je denken dat is vast prijzig, maar dat valt reuze mee. Voor nog geen 5 euro krijg je een heerlijke traditionele quinoa soep met verse trout (uit het meer) en een dessert. Na de lunch wandelen we naar ons hostel waar we verschillende groepen met ezels moeten passeren. Op het eiland rijden namelijk geen auto’s en alles wordt vervoerd met ezels en lama’s, de enige beesten die kunnen werken op deze hoogte. Bij ons hostel hebben we ook een fantastisch uitzicht en dit is echt een van de mooiste plekken waar we hebben geslapen. We besluiten deze dag naar hoogste punt te gaan om daar de zonsondergang te bekijken die echt adembenemend was. De volgende ochtend hebben we ook weer ontbijt met het uitzicht waar we maar niet aan kunnen wennen. We lopen vervolgens naar de Inca ruïnes waarna we met pijn in ons hart weer terugvaren naar Copacabana, wat is Isla del Sol een heerlijke plek.

De volgende dag is het tijd om de grens over te gaan naar Peru, een nieuwe stempel in ons paspoort! Ook hier kan je Lake Titicaca bezoeken door een homestay te doen bij een familie op het eiland Amantani. Omdat we één extra dag hebben in Puno besluiten we eerst naar de Inca graven te gaan kijken. De Inca's maakten namelijk gigantische torens voor belangrijke personen om ze vervolgens daaronder te begraven, samen met belangrijke voorwerpen die ze nodig zouden hebben voor het hiernamaals. Ook werden er dieren en bedienden geofferd die mee moesten in het leven na de dood. Voor de belangrijkste Inca's gold zelfs dat de familie werd geofferd, op de oudste zoon na die de erfgenaam was. Iets wat ons deed denken aan de Egyptenaren. De Inca’s baseerden veel op hun geloof, wat bestond uit het verleden, het heden en de toekomst en de slang, poema en de condor. Deze dieren vind je veel terug in de gebouwen en graven die de Inca’s hebben gemaakt.

De volgende ochtend stonden we vroeg op om naar Amantani island te gaan. Helaas was de touroperator ons even vergeten en werden we op het laatste moment opgehaald, waarna we met gierende banden net op tijd op de boot waren. We hadden een kleine groep en een onwijs grappige gids die alles wat hij vertelde wel 10 keer herhaalde. Ook probeerde hij ons wat Quechua language te leren, de originele Inca taal, die mensen in Peru nog steeds praten. Helaas is dit zo onwijs lastig dat ik er geen woord van heb onthouden. Vooral als onze gids uitlegde hoe je Titicaca op een goede manier uitsprak lagen Larissa en ik echt in een deuk. Hij zei dan: ‘het is niet Lake Titicaca, maar Lake Tiiiitiiiicaaaacaaa’. De eerste stop van de tour waren de Floating Islands of Uros. Dit zijn geen echte eilanden, maar door mensen gemaakte eilanden gemaakt van riet. Tot de dag van vandaag zijn er families die deze eilanden maken en 24/7 op leven. Elke 25 jaar moet vervolgens een nieuw eiland gemaakt worden, omdat de oude zinkt. Het geeft een heel apart gevoel om over deze eilanden te lopen, omdat de ondergrond zacht is lijkt het net of je op een waterbed loopt.

Hierna vertrokken we naar Amantani eiland waar we onze Peruviaanse familie ontmoette. Onze mama, Matilde heeft twee meisjes rond de 10 en 14 jaar oud en bij deze familie konden we een nacht slapen. We werden naar het huis gebracht waar we onze eigen kamer hadden. Op een zelfgemaakt vuurtje werd onze lunch gemaakt waarna we het eiland gingen verkennen met onze gids. Wederom was het uitzicht prachtig en waren er prachtige Inca tempels te zien. Na het avondeten hadden ze nog een verrassing in petto, er was namelijk een traditioneel feest op het eiland waar we heen konden in traditionele kleding. Dit wilden we natuurlijk wel mee maken en voor we het wisten stonden we met 100 man te dansen op het muziek van Peruviaanse panfluiten, iets wat echt voor onwijs veel plezier zorgde. Nadat het feest was afgelopen liepen we onder de sterrenhemel naar huis waarna we heerlijk in slaap vielen, de volgende ochtend begon de dag namelijk alweer om 5 uur. Mensen gaan hier echt slapen met de zon wat betekend dat de dag onwijs vroeg begint en ook weer vroeg is afgelopen. De tweede dag van de tour namen we afscheid van onze familie waarna we naar Taquile island vertrokken. Hier deden we een wandeling met onze gids die ons alles vertelde over het leven op deze eilanden en de gewoontes die ze hier hebben. Heel interessant allemaal, alweer een ervaring om nooit te vergeten.

De volgende dag vertrokken we naar Cusco, de stad van de Inca’s, daar ligt namelijk het volgende avontuur op ons te wachten. Maar hierover lees je mee in de volgende blog.