Reizen door het oogverblindende Patagonië

Onze avontuurlijke tocht door het prachtige Torres del Paine kwam ten einde, maar dat betekende niet dat we genoeg hadden van de mooie natuur die Patagonië te bieden heeft. In deze omgeving zijn namelijk nog veel meer onwijs gave hikes te doen. Reden genoeg om nog even in Patagonië te blijven. Samen met Jeffrey en Astrid besluiten we om nog een stukje met elkaar door te reizen. De ochtend na onze ultime relaxdag (de dag na onze 5 daagse hike door Torres del Paine) nemen we dan ook de bus naar El Calafate, wat betekend dat we de grens weer terug over gaan naar Argentinië! Feest! (Niet echt, want grensovergangen duren over het algemeen vrij lang…)

El Calafate is een klein drop onderin Argentinië en ligt aan de rand van een onwijs groot natuurpark vol met gletsjers. Wij kwamen vooral voor de Perito Moreno gletsjer, De grootste ter wereld buiten groenland en antartica. Genoeg reden om hier een stop te maken! Het dropje is klein, maar erg gezellig met één grote hoofdstraat. Wat ons al gelijk heel erg opvalt zijn de honden die over straat lopen. Het zijn niet zomaar honden, dit zijn honden die je maar al te graag willen beschermen tegen de passerende auto’s. Ja, wij stonden ook wel even te kijken toen we voor het eerst een hond zagen die de banden van de rijdende auto’s probeerde kapot te bijten, en daarna naar ons kwam om te laten zien hoe goed hij wel niet bezig was. Oké dan! En als je denkt dat het er bij een paar honden blijft, heb je het goed mis. Soms liepen er namelijk wel 12 honden achter ons aan, wij noemden ze ‘’onze roedelhonden’’. Zelfs als we een winkel in gingen bleven ze keurig op ons wachten tot we weer naar buiten kwamen. Alleen, als iemand interessanter was dan dat wij, liepen ze weg. Zo heb je geen honden, en binnen één minuut heb je er soms wel 12.

We hadden een auto gehuurd, zodat we vanaf El Calafate naar Parque Nacional de los Glacieres konden rijden. Roadtrippen!! In onze prachtige chevvey reden we zo’n anderhalf uur naar het park toe, waar we onderweg al prachtige uitzichtpunten tegen kwamen. Vanaf verschillende plekken konden we ook al de gletsjer zien, waarbij stond dat die nog wel 7km verderop lag. Dit geloofden wij alleen allemaal niet, maar toen we eenmaal bij de gletsjer aankwamen snapte ik het wel. We konden niet bevatten hoe immens groot deze gletsjer wel niet is. De Perito Moreno gletsjer is zo’n 30km lang, 5km breed en 70m hoog. De totale oppervlakte is zo’n 250 km2, het is dus echt geen klein dingetje. Toen we aankwamen zagen we al de eerste brokken ijs naar beneden donderen, wow wat geeft dat een kabaal zeg als het ijs op het water kletst. Gletsjer ijs is onwijs hard en koud, en smelt echt niet zomaar, zelfs niet als de temperatuur boven de 0 graden komt. De brokken gletsjerijs breken vaak af, omdat de gletsjer in beweging is. Ik kon dat eerst ook niet geloven, hoe kan zoveel ijs nou opeens bewegen, maar het is echt zo! De gletsjer beweegt zelfs constant. Per dag verschuift het namelijk ongeveer 1 a 2 meter, echt heel apart! Tot slot is de gletsjer niet wit als sneeuw, maar blauw. De reden hiervoor is dat gletsjers ontstaan doordat lagen ijs opstapelen over de jaren heen. Dat opstapelen zorgt voor druk die de zuurstof uit de sneeuw haalt en tot ijs drukt. Dit ijs is zo dicht dat blauw licht niet genoeg energie heeft door het ijs te komen waardoor het blauw lijkt.

De Perito Moreno gletsjer is een prachtig natuurverschijnsel, waar nog maar een klein deel van over is. De intens blauwe kleuren van het gletsjer ijs maken echt wel wat indruk op ons en als we de hike langs de gletsjer lopen beseffen we ook hoe gigantisch dit ding is. Je voelt je echt heel klein naast zo’n onwijs groot stuk ijs. Toch, het meest bizarre vond ik het natuurgeweld dat van deze gletsjer af komt. Als er namelijk een stuk gletsjerijs afbreekt zie je het in het water vallen, maar de klap van het water met ijs komt pas een aantal tellen later, wat een apart effect geeft. Het is echt net alsof er een paar meter verderop een enorme explosie plaats vindt. Zo hebben we weer een prachtig deel van Patagonië gezien!

Dichtbij El Calafate ligt het nog veel kleinere dorpje El Chalten, waar we de Fitz Roy willen gaan beklimmen, een 3375 meter hoge berg. Je zal nu denken, gaan ze die hele berg beklimmen, zijn ze gek?! Nee hoor, dat wordt een beetje teveel van het goede, we willen alleen naar het basecamp, al ligt die ook op 1200 meter hoogte. Best een aardige klim voor de boeg dus! Grace is ook onze kant op gekomen en zo stonden we met z’n vijfen om half 9 ’s ochtends klaar om de Fitz Roy te gaan beklimmen. Als snel komen we erachter dat we onze oude vertrouwde gids José erg missen (wij spreken het uit als Hoooseee, omdat Grace het niet anders kan uitspreken met haar Canadeze accent). Hij wist altijd precies waar we naartoe moesten en kon ons van alles vertellen over de natuur en nu moesten we het helemaal zelf uitzoeken. Je zal begrijpen, we zijn wel een aantal keer de verkeerde kant op gelopen, oeps. Waar is José (Hoooseee) als je hem nodig hebt! Het eerste deel van de hike was vrij zwaar, best wel stijl om hoog, maar nog steeds goed te doen. Al met al hadden we vijf dagen door Torres del Paine gehiked, dus dit moest een makkie zijn. We kwamen uit bij een prachtig punt waar je uitzicht had over de Fitz Roy. Het leek wel even magisch met alle wolken die de toppen van de berg bedekten. Het tweede deel van de hike was een stuk makkelijker, helemaal vlak langs super mooie natuurstukken. Het laatste deel daarentegen was twee kilometer stijl omhoog. Zo stijl dat we soms echt moesten klimmen om naar boven te komen. Over het laatste deel deden we ook wel ruim één uur, maar toen we allemaal boven waren toch een kleine ontlading, wow dit hebben we maar toch weer even gedaan! Het uitzicht was verschrikkelijk mooi, misschien vind ik het wel mooier dan Torres del Paine (al was dat natuurlijk een hele andere ervaring). Maar wauw, wat is deze berg toch bijzonder, echt een onwijs mooi plekje op deze wereld, om verliefd op te worden. Wie had dat trouwens ooit gedacht, Larissa en hiken, mijn moeder in ieder geval niet... Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zoveel gehiked heb als in de afgelopen anderhalve week. Ik moet zeggen, ik ben er best wel trots op, en het was het allemaal zoveel meer dan waard! Soms is het nog moeilijk te beseffen dat wij gewoon deze reis kunnen doen, dat we dit allemaal mogen zien en mogen meemaken.

Ons avontuur in het aller zuidelijkste deel van Patagonië zat erop. Dat betekende dat we een groot stuk omhoog moesten rijden, omdat er tussen in niet veel te doen is. We hadden een busrit van 24 uur voor de boeg, 24 uur! Gelukkig waren de stoelen echt heerlijk groot, had je genoeg ruimte en kreeg je ook eten aan boord. Ik had genoeg series gedownload om te kijken, en gelukkig ook vrij veel kunnen slapen. Je zou denken dat als je aankomt, je helemaal uitgerust bent, juist omdat je zoveel geslapen hebt, maar het is echt precies het tegenovergestelde. Na 24 uur kwamen we aan in San Carlos de Bariloche, helemaal kapot. Alsof je de hele dag hard gewerkt hebt, maar het is gewoon het tegenovergestelde, je hebt de hele dag in een stoel gezeten. De busrit door Patagonië was vrij vlak, wat erg fijn is als je in de bus zit. Dennis verwoorde het landschap als ‘’ruig’’, veel lang uitgestrekte landschappen, met weinig tot geen groen, vaak was het bruinig of geel en soms zag je een lama of emoe rondhuppelen.

Maar na 24 uur zijn we dus aangekomen in San Carlos de Bariloche, ik noem het gewoon Bariloche. Onze eerste ervaring is meteen een onaangename. We komen in het Hostal genaamd Phoenix en dit is duidelijk niet een Hostel waar we ons thuis voelen. Er lopen alleen maar stonede hippies rond die constant stinken naar rook. Daarnaast zijn de bedden keihard en niet heel schoon. Misschien nog het ergste van alles is dat de badkamer niet op slot kan en dat we de slaapkamer delen met twee hippies. We zijn voor het eerst blij met onze slaapzakken, zodat we iniedergeval schoon kunnen slapen. Na twee dagen rennen we dan uiteindelijk naar een ander Hostel in Bariloche. Dit was echt niet te doen. Gelukkig is Barilochte voor de rest een superleuke stad. Het is een stad met een Zwitsers tintje en dat die je ook in alles terug. Wat ik mij als eerste bedacht was, CHOCOLADE, YAM! Het is dan ook niet gek als de hele winkelstraat vol zit met chocolade winkeltjes. Er was echt van alles, van pure chocolade naar chocolade met biersmaak, van 70% cacao ijs naar bon bons met dulche de leche. Bij de beste chocolatier van Bariloche, volgens Tripadvisor, verwende ik mijzelf dan ook met een doosje bonbons. Soms mag het, toch? Ik denk dat het doosje binnen een week op was, maar oh wat was het lekker! Net buiten de stad, op zo’n uurtje met de bus, ligt de Zwitserse kolonie ‘’Colonia Suiza’’. Perfect uitstapje voor op een zondag, aangezien dan alles, maar ook echt alles gesloten is. Het blijkt dat ze in Colonia Suiza een lokale bierbrouwerij hebben zitten die precies om de tijd dat we aankwamen een tour gingen doen. De eigenaar legde alles piekfijn uit, en vertelde voornamelijk waarom zijn in Colonia Suiza zijn gaan vestigen; vanwege het water dat uit de bergen komt. En na de rondleiding kregen we nog een biertasting. Ik houd helemaal niet zo erg van bier, sterker nog 2 maanden geleden dronk ik nog geen bier. Maar ik moet zeggen dat er toch een aantal tussen zaten die echt lekker waren. De meesten die mij kennen zullen denken, huh Larissa lust toch helemaal geen bier? Ik noem het grenzen verleggen. En nee mam, dat betekend niet dat ik ook aan champignons ga beginnen!

In Bariloche namen we ook afscheid van Jeffrey en Astrid, maar dat kon niet zonder nog een keer onwijs lekker uiteten te gaan. Al met al moet je ook genieten van de Argentijnse keuken, dus de keuze was snel gemaakt, een steak restaurant! We gingen er echt voor, een rood wijntje, Dennis en Jeffrey namen een ‘’Bife de Chorizo’’ en Astrid en ik een ‘’Bife de Lomo’’. Beide steak, maar net een ander stukje. De chef komt zelfs langs om te vragen of we een hele of een halve portie wilden, en we gaan natuurlijk allemaal voor de hele portie, we zijn tenslotte in Argentinië toch?! Toen het vlees op tafel kwam, moest ik toch even twee keer kijken, volgensmij hadden we echt veels en veels te veel gekregen. En lagen twee Bife de Chorizo van beide ongeveer een halve kilo en zes stukken Bife de Lomo, holy (dat mag je zelf invullen). Dit kon niet goed zijn, maar we hadden natuurlijk de hele portie genomen, dat wordt dooreten! Klein inschattingsfoutje haha. Na twee stukken biefstuk zat ik ook echt wel vol, gelukkig was Dennis er nog om de rest op te eten. En zo, na een uurtje waren alle acht de overheerlijke stukken vlees helemaal op, en wij helemaal voldaan. Er kon ook echt niets meer bij, bommetje vol. Als we afrekenen wordt het verhaal nog mooier. Wij verwachten een grote rekening, gezien wat we allemaal op tafel hebben gehad, maar toen we gingen afrekenen bleek het maar 80 euro in totaal te zijn. 80 euro, hoe dan, voor vier personen?! Ik klaag niet hoor, ik vind het een goede deal!

De volgende ochtend gaan Astrid en Jeffrey vroeg weg, toch even weer wennen als je drie weken met elkaar op pad bent! Je raakt echt aan elkaar gewend, en het is net alsof je elkaar al een hele tijd kent. Dennis en ik nemen in de loop van de ochtend de bus naar het national park en huren een mountain bike. Even checken of we het fietsen nog niet verleerd zijn! De bergen lijken helemaal niet zo stijl, maar ik neem dat al snel terug. WOW, dat waren best heftige klimmetjes, maar het voordeel is wel dat je keihard de berg af kan! We gingen beide makkelijk 50 km/h op de fiets. De uitzichten in het park zijn weer prachtig, en het lijkt net of we door de Zwitserse bergen fietsen, langs de meren en de huisjes, vooral de huisjes zijn heel Zwitsers. Oh wat was Bariloche fijn, heerlijke chocolade, mooie natuur en een heel relaxed sfeertje.

Het is tijd om weer door te reizen, op naar Puerto Varas, het vulkanen gebied van Chili. Ik ben benieuwd, hopelijk barst er geen uit!