We made it to el fin del mundo!

Daar sta je dan. Aan het einde van de wereld. El fin del mundo noemen ze het. Verder dan dit kom je niet, op Antarctica na dan. Het is koud. Een stuk kouder dan in Buenos Aires waar we net vandaan kwamen. Voor het eerst weer een lange broek aan, jas, bergschoenen. Dat is overigens wel gunstig voor onze backpack, aangezien die een stuk lichter wordt. Het landschap is veranderd, geen grote steden, geen drukte, maar in plaats daarvan bergen met besneeuwde toppen, houten huisjes en een klein drop. We zijn best even onder de indruk van dit verschil.

We zijn aangekomen in Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld. Vanaf Buenos Aires is het zo’n drie en een half uur vliegen. Mocht je nog zuidelijker willen, dan kom je op Antarctica. Mocht je ooit een reis daar naartoe willen ondernemen, wordt het flink sparen. Gemiddeld kost het zo’n 10.000 euro, helaas past dat niet in ons budget. Zuidelijker dan Ushuaia komen we dus voorlopig niet.

Nadat we zijn aangekomen in ons gezellige hostel, lunchen we bij het zuidelijkste Hard Rock café ter wereld! Best leuk om bij alles te zeggen dat dit het ‘’zuidelijkste’’ is. We lopen door het stadje, dat vooral vol zit met outdoor winkels en maken plannen voor de komende dagen. Er zijn twee hikes die we graag willen doen, naar Glaciar Martial en Laguna Esmaralda.

Glacier Martial ligt net buiten de stad, bovenop een berg. Ik trek mijn hike schoenen aan en Dennis zijn gympen, waarna we vol goede moed op pad gaan. Vanaf het hostel lopen we door de stad naar het begin van de hike. Het eerste deel was door het bos, tot je net boven de boomgrens komt en je wordt overdonderd met gigantische zwarte bergen bezaaid met plukjes witte sneeuw. Een groter contrast was bijna niet mogelijk. Het 50 tinten groene mos maakte het plaatje helemaal compleet. We zijn in topvorm, dus besluiten dan ook om de moeilijke hike naar boven te gaan maken. Het ligt vol met sneeuw, nou eigenlijk meer ijs en het is oorverdovend stil. Er is hier echt helemaal niemand. Sommige stukken zijn zo glad, dan we op het randje van de afgrond liepen om niet uit te glijden, dat gaf pas een adrenaline kick! Bovenaan worden we beloond met een prachtig uitzicht over Ushuaia. Het beste vond Dennis dat het eerste huisje wat we tegenkomen op de terugweg een klein theehuis is, inclusief houtkachel, waar mijn wangen helemaal rood van werden! Onder het genot van een kopje thee en heerlijk stuk taart konden we even bijkomen en nagenieten. Dat hadden we wel verdiend vonden we zelf, echt even een geniet momentje. Blij dat we deze trip helemaal naar het zuiden hebben ondernomen!

Laguna Esmaralda is een totaal andere hike dan Glaciar Martial. Deze ligt iets buiten de stad in het dal van een berg waar je in het blauwgroene stilstaande water een heldere weerspiegeling van de bergen kan zien. In de vier uur die we liepen, kom je verschillende landschappen en uitzichten tegen. Het is een prachtige hike met een cadeautje aan het eind, Laguna Esmaralda. Hier genieten we dan ook van een heerlijke Argentijnse wijn en een stokbroodje. Wat we alleen niet zagen aankomen is dat we door een moeras moesten om bij het meer te komen. Voor mij niet zo’n probleem met mijn bergschoenen, maar je zal begrijpen dat Dennis op zijn gympjes er iets minder blij mee was. Voor ons zagen we ook iemand een verkeerde stap zetten, en voordat ze het wist verdween haar been in de modder. Dennis en ik overtuigden onszelf dat dit ons niet zou overkomen. We lopen heel voorzichtig te zig-zaggen door het moeras en het lukt mij om met droge voeten naar de overkant te komen. Dennis had iets minder geluk, zijn voet nam een duik in de modder en bleef achter met natte en koude voetjes. Hij besluit al snel dat het genoeg is en toch ook maar aan de bergschoenen moet beginnen. Die middag gaan we shoppen en omdat Ushuaia een BTW vrij gebied is, vind Den echte bergschoenen voor een goed prijs. Geluk bij een ongeluk!

Ushuaia is echt wel een plek waar we wat langer zouden willen blijven, maar veel medereizigers vertellen ons over iets anders. Iets wat al heel snel bovenaan ons verlanglijstje komt te staan. Het lopen van de W-trek in Torres del Paine. Omdat het winterseizoen bijna begon, was het raadzaam om hier niet te lang mee te wachten vanwege slecht weer en sneeuw, die ervoor zouden zorgen dat de trails niet meer begaanbaar zouden zijn. We besluiten dan ook om de volgende dag de bus te pakken naar Puerto Natales, het drop vanuit waar we de trek zouden gaan doen. Zo ontmoeten we Grace uit Canada, die ook graag de trek wilt lopen en besluiten om dit samen met haar te gaan doen.

In Puerto Natales hebben we een paar dagen om uit te zoeken wat we allemaal moeten regelen, aangezien we buiten het seizoen gaan en bijna alles in het park gesloten is. We hebben een tent nodig, een matje en een slaapzak die minstens tot -10 kan. Toen dacht ik wel even, waar beginnen we in vredesnaam aan. Slapen in een tent in -10 graden, ben ik gek? Gelukkig zijn er in het dorp meerde plekken waar je goede spullen kan huren. Na een halve dag speuren naar het beste materiaal, besluiten we nog naar één plek te gaan, Rental Natales. Deze plek gooide alleen onze hele planning en voorbereiding om. Om het park binnen te gaan in het winterseizoen heb je een gids nodig, deze hadden we even niet zien aankomen, aangezien het nergens, maar ook echt nergens aangegeven staat. De man van Rental Natales kon alleen maar zeggen ‘’Welcome to Chile’’. Oftewel, de communicatie in dit land is waardeloos. Teleurgesteld lopen we die middag terug naar ons hostel, omdat ons plan was omgegooid, we extra kosten zouden hebben en als we een gids wilden huren, het het beste was om dat met een groep van zes te doen, zodat we de kosten konden delen. Daar gingen we wel vol voor, want het weer ziet er perfect uit, uitzonderlijk voor deze tijd van het jaar. Dat kunnen we dus niet aan ons voorbij laten gaan.

De volgende ochtend maak ik Dennis wakker met goed nieuws. De avond daarvoor had ik een bericht in een Facebook groep geplaatst of er mensen met ons de W-trek willen lopen en dus ook een gids willen delen. Een ander Nederlands koppel had hierop gereageerd en zij wilden toevallig dezelfde dag als wij starten, hoe fijn! Opeens waren we al met vijf mensen, Dennis, Grace, Jeffrey, Astrid en ik! Reden genoeg om gelijk de gids te boeken en alles te regelen voor de komende vijf dagen. Omdat bijna alles in het park gesloten is, moeten we voor vijf dagen eten meenemen, genoeg vuilniszakken, omdat je ook het vuil niet achter mag laten en natuurlijk een tent, matje, slaapzak, goede kleding én van die leuke wandelstokken. Ja, we zijn echte professionals hoor. De spullen die we niet nodig hebben, kunnen we gelukkig achterlaten in het hostel. Als we onze voorbereidingen aan het finalizen zijn bij Rental Natales, loopt Emil (uit Denemarken) de winkel binnen. Hij wil graag een één daagse hike doen naar Torres del Paine, maar wij weten hem ervan te overtuigen dat een vijf daagse trek toch echt wel veel leuker is. Hij sluit dan ook al snel bij onze groep aan en een zesde persoon hebben we ook gevonden. We zijn er klaar voor!

We worden heel vroeg opgehaald, door een busje die ons naar het begin van de trek brengt. Het park ligt op zo’n 120 km van Puerto Natales af, dus het was best een lange rit. Ik weet nog wel in het hostel in Ushuaia, dat Grace en ik mensen voor gek verklaarden om met een volle backpack vijf dagen te gaan trekken, maar nu waren we zelf op weg. Onderweg stoppen we om van het uitzicht te genieten, het weer is echt perfect. Al komen we er al snel achter dat het echt heel koud is, even omschakelen. We wisten al dat communicatie niet het sterkste punt is in Chili en dat wordt hier nog een keer bevestigd. De entree voor het park is volgens de buschauffeur 21.000 peso, maar als we aankomen blijkt dit 11.000 peso te zijn, vinden wij niet erg hoor! Ook willen we de catamaran nemen naar het begin van de trek, maar volgens de rangers bij de ingang gaat de catamaran niet, omdat het laagseizoen is. Wij hadden begrepen dat die wel zou varen, dus we deden eigenwijs en zorgde dat de buschauffeur ons afzetten bij de catamaran. En wat blijkt, hij ging gewoon! Het lijkt wel een grote grap waarin wij beter geïnformeerd zijn dan de rangers in het park zelf.

Dag één, de eerste dag van onze trek, we hadden 11 kilometer voor de boeg. Niet zoveel zal je denken, maar geloof me, met een zware backpack op je rug en berg op, berg af, denk je wel anders. Als we op de catamaran zitten zien we de met sneeuw bedekte Paine Grande. Een gigantische puntige berg die haast onwerkelijk lijkt. Als we van de catamaran afkomen veranderd het landschap gelijk. We hiken ineens door een droge vallei, met om ons heen hele hoge rotsen. Een paar jaar geleden is in dit gebied een heftige bosbrand geweest, waarvan de overblijfselen nog steeds zichtbaar zijn. De dode bomen maken dit landschap erg indrukwekkend. Na de vallei moeten we een stuk omhoog. De trail is in de nacht daarvoor helemaal bevroren, waardoor het spekglad is geworden. Overal ligt ijs, maar gelukkig hebben we onze hike stokken, de professionals die we zijn. Deze geven genoeg stabiliteit en grip om naar boven te lopen. Zodra we boven zijn zien we de eerste ijsbrokken in het water drijven. Ijsbrokken zo wit en zo blauw, echt niet te geloven. We naderen de gletsjer, Glaciar Grey. Als we een stukje verder lopen, doemt het ook ineens op. In de verte zien we een gigantische blauwe muur aan ijs die ver doorloopt in de bergen. Iets wat we nog nooit zo gezien hadden. Onze gids José, een echte Chileen die maar een klein woordje Engels kan, maakt ons duidelijk dat de blauwe kleur van het ijs wordt veroorzaakt doordat alle zuurstof uit de sneeuw geperst wordt zodra het gletsjer ijs wordt. Onder water is er natuurlijk geen zuurstof. Als er een stuk afbreekt, draait het om en de intens blauwe kleur van de gletsjer komt tevoorschijn. Leuk feitje om te weten. ’s Avonds komen we vermoeid en voldaan aan bij het eerste kamp. We zetten onze tent op en met een simpel gasstelletje maakt onze kok Jeffrey eten klaar! Voor mij wel echt even wennen, aangezien ik nog nooit echt ben wezen kamperen. Hoe bedoel je ‘’uit je comfort zone gaan’’? Wat fijn is, is dat deze refugio nog wel open is en we voor we gaan slapen nog een warme douche kunnen nemen. Dat was wel echt een beloning na zo’n eerste hikedag. Ik ben benieuwd wat ons de rest van de trek gaat brengen.

Na een winderige eerste nacht worden we wakker op een van de gaafste plekken ooit. Zodra ik de tent uit loop, word ik omringd door bergen met witte sneeuwtoppen, bevroren gras en een prachtig uitzicht. José wilt ons graag nog de gletsjer van dichtbij laten zien. We kunnen onze backpacks bij het kamp laten en alleen een dag rugzak meenemen, dat scheelt. Onderweg komen we langs twee super grote hangbruggen die midden over ravijnen heen gaan, echt heel diep! Samen met de prachtige herfstkleuren van de bomen is dit echt een fantastische wandeling met aan het einde een uitzichtpunt over de hele gletsjer. Echt bizar hoe gigantisch dit ding is. ICE ICE BABY! We zijn op deze hele hike nog niemand tegen gekomen en wanen nog echt alleen in dit gigantische natuurpark. Nadat we hebben genoten van het uitzicht, lopen we terug naar het kamp om te lunchen en onze spullen te pakken. Vanaf hier lopen we terug naar Paine Grande, waar we waren begonnen. We lopen echt in de W vorm, vandaar ook de naam W-trek. Na een half uur lopen begint het helaas te regenen. Gelukkig hebben we deze omgeving de dag daarvoor al gezien en kunnen stevig doorlopen. Toen we bij Paine Grande aankwamen waren we helemaal doorweekt, bah! Gelukkig was ook deze refugio deels open en konden we een warme douche nemen. De eigenaar was zo aardig om de open haard aan te zetten, zodat we onze kleding konden laten drogen en zelf ook konden opwarmen. Het werd zelfs beter toen we de fles Jagermeister erbij haalden. Wat je toch kan genieten van een shotje Jager en een openhaard op zo’n moment.

De nacht was helaas een stuk minder warm en comfortabel. Door de harde wind, gietende regen en keiharde ondergrond val je niet zomaar in slaap. Daarnaast was Dennis zijn grootste angst dat hij ’s nachts naar de WC moest. Iets wat hem toch wel elke nacht overkwam. Als je naar de WC moet, moet je natuurlijk uit je lekkere warme slaapzak, en bij deze temperaturen is dat geen pretje. Ook moet je nog oppassen dat je niet wordt opgegeten door een puma! Die lopen namelijk ook gewoon in het park.. Er is gelukkig één voordeel, de sterrenhemel is prachtig!

Onze derde dag in het park. We zijn op de helft! De regen is gelukkig verdreven en heeft plaats gemaakt voor een zonnetje, met harde wind. Spullen pakken en op naar de French Valley. Het gave aan dit deel is, dat het bergen en natuur heel anders zijn dan de dagen daarvoor. De bergen in dit deel bestaan uit drie stukken; donker zwart gesteente, lichtbruin en dan bovenop weer donkerzwart. Ook vliegen hier veel condors boven de bergen uit, echt weer een adembenemend uitzicht. We lopen naar het eerste kamp, waar we onze spullen droppen en verder de vallei in gaan. Vaak is het hier slecht weer en kan je maar een klein deel van de vallei zien. Dit was ook het geval bij ons, we zijn tot ongeveer één derde gekomen, toen we terug moesten vanwege het weer. Wel werden we getrakteerd op een lawine van de berg tegenover ons. Wat een lawaai maakt dat, wat een krachtig natuurverschijnsel! Nadat we genoeg mooie foto’s hadden gemaakt in de vallei, keerden we terug naar het kamp om te lunchen en onze spullen te pakken. We kookten wel onwijs culinair, lunch was namelijk wraps met salami en kaas, wat wil je nog meer! Langs de grindstranden liepen we naar de volgende refugio waar we die nacht zouden verblijven. Toen we aankwamen merkten we al snel dat dit kamp helemaal gesloten was. Geen licht, geen badkamer, geen warme douche, geen warme open haard, niets. We zijn echt helemaal op onszelf aangewezen. Even omschakelen dus, aangezien ik je al had verteld dat ik nog nooit had gekampeerd. Dan maar gelijk extreem kamperen! We zetten onze tenten op, dit keer niet op gras, maar op een houten platform tussen de bomen. Geloof me, dat slaapt echt goddelijk, geen wind, geen koude ondergrond. Hoe blij je al met iets kan zijn als je zo weinig hebt.

Nog in het donker vertrekken we op onze vierde dag door Torres del Paine. Al snel veranderd het landschap weer, lang uitgestrekte landschappen met hoge bergen op de achtergrond. Daarnaast zien we bossen met prachtige herfstkleuren die tegen de bergen opgroeien. We letten hier ook extra goed op, want onze gids José laat weten dat we nu echt middenin het puma gebied zitten. Al snel vindt hij een aanwijzing dat er ook daadwerkelijk puma’s rondlopen, een pootafdruk en een verse drol. Heerlijk. Het zou toch echt de kers op de taart zijn als we een puma zien, maar helaas is die droom geen werkelijkheid geworden. Op de helft van de dag lunchen we en maken we ons klaar voor de ‘’road up to Torres’’, waarnaar het park is vernoemd. De Torres liggen hoog in de bergen, wat betekend dat het nog flink klimmen wordt de rest van de dag. Onderweg stopt onze gids José en maakt het gebaar dat we onze camera’s moeten pakken en heel stil moeten zijn. We dachten al gelijk, puma, puma, puma, helaas geen puma, maar wel een prachtige woodpecker met een knalrode kop. Onze gids wijst naar de boom waar de vogel bezig is om een hol in de boom te maken met zijn snavel. Het is geen specht zoals wij die in Nederland kennen, maar hij is een stuk groter met een zwart lichaam, een knalrode kop en een mooie kuif! Terwijl wij druk bezig zijn met foto’s maken, gaat hij gewoon rustig door met holletjes in de boom maken. Ons geluk is daarna nog niet op, want even verderop zien we ook een vrouwtje. Die kan je herkennen aan het feit dat die helemaal zwart is en geen rode kop heeft.

Rond drie uur komen we aan bij het base kamp van Las Torres. Ook dit kamp is helemaal dicht, balen, want we stinken best wel een beetje! Ik had wel een douche kunnen gebruiken, maar helaas. We zetten snel onze tenten op, en vertrekken naar Las Torres. Het weer is prachtig, koud, maar zonnig en dat komt zelden voor op deze plek. Daar moesten we dus goed gebruik van maken. Vanaf het kamp is het zo’n anderhalve kilometer lopen. Dat valt wel mee denk je, maar dit stuk is stijl omhoog en de helft ligt ook nog in de sneeuw. Zo snel gaan we dus helemaal niet. Iets meer dan een uurtje doen we erover. Maar als we er eenmaal zijn, is het de klim meer dan waard. Wow, hoe gaaf is dit. Als je dacht dat het niet mooier kon, en opeens sta je hier. Voor de Torres ligt een meer, dat het plaatje helemaal af maakt. Zo bijzonder dat de natuur dit kan maken. We genieten van het uitzicht, en langzamerhand dalen we weer af naar het kamp. De volgende ochtend gaan we namelijk weer, dan in het donker om de zonsopgang te zien!

Onze voedsel voorraad begint op de raken. Op het avondmenu staat een maissoep, that’s it, meer hebben we eigenlijk niet meer. Nog wat kleine snacks, maar die bewaren we voor de laatste dag. Overleven dus! Gelukkig is er meer dan genoeg water, aangezien je het water uit de rivier gewoon kan drinken. We hangen onze snacks in de boom, zodat de muizen het niet kunnen opeten, en gaan vroeg slapen, omdat we de volgende dag vroeg op moeten.

De laatste dag is aangebroken, dag vijf. Om zeven uur staan we al klaar om naar Las Torres te gaan, dit keer in het donker. Ik ben ook wel blij dat we de tent uit konden en moesten gaan bewegen, omdat het echt ongelooflijk koud was. ’s Nachts was het zo’n -10 graden, dus warm hadden we het echt niet. We doen we klim weer naar boven, en omdat het zo gevroren had vannacht, was de route nog veel gladder en soms ook best gevaarlijk. Nog in het donker komen we aan bij de Torres, gehuld in sterren zonder ook maar één wolkje aan de lucht. Wat een geluk hebbers zijn wij! De zon komt op, en de Torres wordt steeds lichter. Na een half uur, bedenk ik me dat dit de zonsopgang was. Supermooi om te zien, hoe de Torres telkens lichter werd, maar niets bleek minder waar. Dat was de zonsopgang helemaal niet! Astrid en ik kletsen wat met elkaar als we opeens het topje van de Torres vuurrood zien kleuren. Hé, wat gebeurd er nou zeggen we tegen elkaar. We staan echt even met open mond te kijken. Het lijkt net een aangestoken lucifer, zo rood. In nog geen kwartier is de hele Torres verlicht met een rode gloed, de zonsopgang. Nu begrijp ik wel waarom zoveel mensen zeggen dat dit een van de allermooiste zonsopgangen ter wereld is. Ik geef ze helemaal gelijk, WAUW! We kunnen geen genoeg krijgen van het uitzicht en Jeffrey, Astrid, Dennis en ik blijven ook nog wat langer boven dan de rest, voordat we onze weg naar beneden maken. Ondanks dat het echt een superzware tocht is, maakt de natuur alles meer dan goed. Wat onwijs fantastisch om dit te hebben mogen meemaken. Dat we dit gewoon met z’n alle gedaan hebben.

We maken onze weg naar beneden, terug naar de bewoonde wereld, naar een warme douche, een comfortabel bed, slaap, ja we hebben echt slaap nodig, eten, heel veel lekker eten, en ook schone kleren. Wat kijk ik uit naar schone kleren! Vijf dagen in hetzelfde outfit, zonder een douche gaat namelijk best wel heel erg ruiken, not so fresh. Als we vermoeid bij de bus aankomen worden we weer verrast door de geweldige Chileense communicatie. De bus naar Puerto Natales vertrekt pas over vier en een half uur, WAT? Hier nemen we natuurlijk geen genoegen mee en we zorgen dat de chauffeur een extra bus laat komen. Eindelijk, twee uur later komt er een auto aan. Een auto? Ja alweer een misverstand, want hier gaan we natuurlijk niet met zeven mensen en zeven backpacks in passen. Onze lieve, vrolijke Grace veranderd in een woedende chick die de chauffeur even duidelijk maakt dat we nu met z’n alle naar huis gebracht worden. Uiteindelijk kiest de chauffeur toch onze kant, en proppen we ons allemaal in de auto, inclusief onze tassen! Als we bij ons hostel aankomen krijgen we nog een laatste verrassing. Het hostel waar we onze spullen hadden achter gelaten die we niet nodig hadden, was opeens gesloten. Hoe dan? Ze hebben ons niets laten weten en nog belangrijker, waar zijn onze tassen gebleven? Na een lange tijd kloppen en heel veel aanbellen, doet uiteindelijk de buurvrouw open, en wat blijkt zij heeft onze tassen. Echt, te bizar voor woorden. We springen snel in een taxi naar het hostel waar Astrid en Jeffrey ook zijn. Een warme douche, schone kleren en een groot zacht bed zien we tegemoet, heerlijk! In de avond gaan we nog lekker uiteten en proppen ons vol, misschien wel iets te vol, oeps. We slapen als roosjes en besluiten ook de volgende dag helemaal niets te doen. Dit is misschien wel de meest relaxte dag van onze hele reis. Samen met Jeffrey, Astrid en Grace praten na over de afgelopen vijf dagen, lachen de longen uit ons lijf en borrelen de hele dag door. In twee woorden; perfecte zondag.

Het waren vijf fantastische dagen, vier koude nachten, 80 lange kilometers, één ongelofelijk gave trek!